Eerste dag op Samosir

Ik ben er vandaag achter gekomen, dat er nog een tweede reden is waarom ik hier zo populair ben. Mijn tepels heb ik al genoemd, maar we blijken door het gebied te reizen waar voornamelijk mensen wonen die afstammen van de Batakstam. Dit zijn mensen die bekend staan om hun kannibalisme. Nu weet ik ook wel dat het officieel al een tijdje is afgeschaft, maar het blijft toch in hun bloed zitten. Ik ben dan ook heel interessant, omdat ik ze niet alleen in de natte moesson zou kunnen voorzien van vlees, maar ook een groot gedeelte van de droge moesson. Het blijft dus oppassen geblazen.

Vanmorgen zijn we onderweg gegaan naar het volgens velen mooiste gebied van Sumatra, het Tobameer. Midden in dit meer ligt het grootste eiland van de wereld, Samosir, waar we in Tuk Tuk een cottage hebben gehuurd voor ongeveer drie dagen. Nu we toch bezig zijn met wetenswaardigheden. Indonesië betekent in het Indonesisch “eilandengroep”. Totaal zijn het er 18.000 waarvan er veel onbewoond zijn. Toch is er op de wereld nog een land, dat meer eilanden heeft, namelijk Canada. Ik denk niet dat ik ze daar ooit zal gaan tellen, want Canada trekt me als land niet zo. Over de staat van de wegen heb ik het al gehad. Wat ook nog opvalt is de hoeveelheid los lopende kippen. Dit zijn geen Barnevelders, maar uiterst magere scharminkels. Het verbaast me dan ook niet, dat kip saté is uitgevonden door de Indonesiers. Je grijpt een kip van straat, stopt een houtje in zijn achterwerk, en zie hier, daar is de kip saté. De menukaart van vele restaurants vermelden ook vaak rund saté, maar als je die besteld is die steevast uitverkocht. Logisch, probeer bij een koe maar eens een stokje van achteren naar binnen te werken. Ik zou hier ook voor bedanken. Varkenssaté komt ook bijna niet voor, want 80 procent van de bevolking is islamitisch en beschouwd een varken als zeer onrein.

We hebben een echt Batikhuis bekeken. Dit is een enorme houten rechthoekige ruimte gebouwd op palen, zodat de boze geesten onder de woning blijven. Binnen komt weinig licht en zie je vier stookplaatsen. Dit worden keukens genoemd. Rondom ieder vuurtje leven twee gezinnen. Dus totaal acht gezinnen in een ruimte. Ongeveer 30 tot 40 personen leven en slapen zo bij elkaar. Ik heb al moeite met Marion haar gesnurk, laat staan als er nog 38 andere snurkers bij me liggen. Het moet er ook enorm roken met die vier stookplaatsen, maar het heeft ook zijn voordelen. Het houdt de termieten en de muggen weg. Jammer dat ook deze huizen verloren dreigen te gaan, want er wordt totaal geen onderhoud gepleegd. Het dorp bestond uit vijf woningen, een was er al totaal ingestort, een was onbewoonbaar verklaart en bij de andere drie is dat niet meer ver weg.

Het eiland Samosir is alleen per pont te bereiken. Wij hadden een pont, waarop ongeveer 10 personenauto’s pasten. De oversteek duurde ongeveer een halfuur, en verliep trillend. Het was duidelijk dat een van de schroefassen in onbalans was. Marion had moeite om op haar stoel te blijven zitten. Het was allemaal meer dan de moeite waard, want ons resort bleek een ware oase. We hebben de eerste verdieping van een traditioneel Batikhuis. Dat is een huis met een omgekeerde kano als dak. Ons balkon kijkt uit over het meer en de tuin, waarin de bladeren van de palmbomen rustig naar ons wuiven. Hier komen we echt tot rust.