Berastagi

Vandaag hebben we veel gereden. Traditiegetrouw zijn we om acht uur al gaan rijden. Ons einddoel vandaag is Berastagi, een stad in de bergen. We moeten daarvoor eerst dezelfde weg terug naar Medan, om daarna verder af te zakken naar het zuiden. Wat opvalt is dat men in Indonesië best wel een verharde weg kan aanleggen, maar van onderhoud heeft men hier nog nooit gehoord. Heel vaak komt men behoorlijke gaten tegen, die alleen stapvoets zijn te nemen, wil je voorkomen dat de vier wielen van de assen afbreken.

Overigens geldt dit ook voor de huizen. Als ze net nieuw zijn, zien ze er aardig uit, maar de weersinvloeden zijn al snel zichtbaar. Niemand zal dan een kwast ter hand nemen om de zaak weer te verfrissen. Het ziet er dus al snel haveloos uit. Kijk je door de immer openstaande deur naar binnen, dan kijk je in een zwart gat. De muren grauw en het weinige wat erin staat heeft ook geen kleur. Ik kan me voorstellen dat de mensen liever buitenshuis leven.

Heel anders was de boeddhistische tempel, welke we onderweg bezochten. Een van de duurste gebouwen van Sumatra. Ik weet niet of de gehele tempel bedekt was met goud, maar zo leek het wel. In de grote ruimte binnen heerste rust en was alles glanzend schoon. Boeddhisme is geen godsdienst maar een levenswijze, waar ik compleet kan achterstaan. Een van de eerste regels is, dat je zelf iets van het leven moet maken. Sterker nog: lapzwansen wordt verafschuwd. Misschien ben ik diep in mijn hart ook wel een boeddhist. Wat zullen de mensen in Nederland raar opkijken als ik dat in het vervolg invul op formulieren.

De tuin rond de tempel was ook heel mooi. Het leek een beetje op een Japanse tuin. Hier kwamen we enkele schooltieners tegen, die mijn door het strakke T-shirt heen stekende tepels wel erg bijzonder vonden. Een voor een wilden ze met mij op de foto, met als toegift een groepsfoto. De volgende keer moet Marion een T-shirt van een maatje groter voor mij kopen, dan val ik wat minder op. Bij de tempel nog verse aardbeien op het land geplukt. Vijftien stuks en het doosje was vol. Deze zelfwerkzaamheid koste ook nog eens 10000 Rupiah. De aardbeien hebben we later weggegooid, want ze smaakten nergens naar.

Na te hebben geluncht en gerust in het hotel, zijn we hoog in de bergen naar heetwaterbronnen gereden. Deze liggen op 1600 meter boven zeeniveau. Berastagi ligt in een vulkanisch gebied. Er zijn hier nog twee vulkanen actief. De heetwaterbronnen worden gebruikt om elektriciteit op te wekken, maar een slimmerik gebruikt de bron in zijn achtertuin als zwembad voor iedereen. Vele betonnen bakken zijn zo tegen de heuvel gesitueerd, dat als de bovenste vol is, deze de volgende vult. Je krijgt hierdoor op een natuurlijke wijze baden van verschillende temperatuur. Boven in de tuin erg heet tot warm onderaan. Hele families komen hier op af en dompelen zich met kleren en al onder. Bij terugkomst in hun dorp weten de buren gelijk waar ze zijn geweest, want het duurt nog zeker een week voor de zwavelstank uit hun kleding is verdwenen. Je bent dan ook een tijdje verlost van je sociale verplichtingen.

Terug naar het hotel belanden we in een zeer dichte mist, die natuurlijk volgens de chauffeur normaal nooit voorkomt op Sumatra. Dit is geen pretje op de smalle bergweg, waar het normaal al moeilijk passeren is. Wij kregen bijna een botsing met een busje, die een kapotte band had en dit aangeeft door anderhalve meter achter de auto zijn reservewiel op de weg te leggen. In dikke mist is dit nauwelijks waarneembaar. Boeddha stond ons bij, dus we kwamen heelhuids bij het hotel aan. Hier nog even gedineerd en naar Karaoke geluisterd. De zangkunst zorgde er voor dat we graag naar bed gingen, want morgen zien we dan eindelijk het wonderschone Tobameer.