Eerste dag Bukit Lawang

We zijn net een dag te laat. Hadden we nu maar een dag eerder geboekt vanuit Nederland. We zijn vanmorgen om acht uur onderweg gegaan naar Bukit Lawang. Ongeveer vier uur rijden naar het noorden. Verder noordelijk zullen we deze reis niet komen. Halverwege bij een markt gestopt om onze benen te strekken. Hier zagen we een koeiekop die net was gescalpeerd. Zijn, in de bebloede kop zittende ogen, staarden ons nog levendig aan. De vliegen zullen spoedig de weg naar hem vinden. Dit is een groot verschil met Vietnam. In Vietnam wordt op de markt continue een gevecht geleverd met de vliegen, terwijl ze hier de beestjes hun gang laten gaan. Ook de groenten en het fruit ligt hier op een hoop, terwijl de Vietnamezen dit altijd heel zorgvuldig opstapelen.

Na de markt weer met de auto verder door het steeds mooier wordende landschap, veelal gedomineerd door een soort palmbomen, waar hoog bovenin de trossen groeien. Deze trossen worden geplukt, om op de fabriek verwerkt te worden tot palmolie. Na 25 jaar worden de bomen gerooid, om plaatst te maken voor jongere exemplaren. Het lijkt het echte leven wel.
In Bukit Lawang rijden we naar een parkeerplaats verscholen tussen het groen. Hier vandaan is het nog een paar honderd meter lopen naar Eco Lodge, het hotel. Dit ligt aan de overkant van een snel stromende rivier, alleen te bereiken over een hangbrug van 75 cm breed. Het bord “Niet meer dan zes personen” geeft direct veel vertrouwen. Doordat wij in een gelijkmatige tred over de hangbrug lopen, komt deze in resonantie, waardoor we niet alleen gevaarlijk van links naar rechts slingeren, maar ook van boven naar beneden. Gelukkig konden we ons vastgrijpen aan de staalkabels. De kamers zijn mooi, traditioneel ingericht met stromend koud water. De douche is een grote aarden kuip, waaruit we met een handkom water over ons hoofd moeten gooien. Wat een luxe hebben we thuis.

In overleg met de gids besloten we om morgenvroeg om zeven uur het oerwoud in te trekken om de oerang oetangs te bezoeken. ‘s Middags kan ook, maar dan is de trektocht extra zwaar door de hoge temperatuur. Daarom zijn we deze middag met de becak op pad gegaan. Dit is een motor met zijspan, maar vervang de motor door een aftandse bromfiets en de zijspan door een eigenbouwsel. Dit beeld moet je nog drie keer versimpelen en dan benader je enigszins de werkelijkheid. Vele families worden hierdoor vervoert, maar toen ze ons zagen, werd er snel een tweede opgeroepen. De airco werd tijdens het rijden aangezet door de zonnekap omlaag te halen. Zo gingen we op weg naar een Gula Djawa boom. Hier hangen ze op tien meter hoogte een lege fles onder een opengesneden blad, om deze ’s morgens gevuld uit de boom te plukken. Nu nog even twee uurtjes boven een houtskool in laten dikken en de gula djawa (bruine suiker) is klaar. Hier hebben we ook de cacaostruiken gezien. De vruchten hiervan worden in de zon gedroogd en tot cacao verwerkt. Met de becaks hebben we ook nog een rijstmalerij, een bamboevlechterij en een goudvissenkwekerij bezocht. Goudvissen kunnen beter niet in Indonesië worden geboren, want uitgegroeid tot ongeveer 20 cm. is het hier een lekkernij. Ik wilde mijn dure schoenen nog wat langer dragen dan morgen, dus vroeg ik de driver me even naar een schoenwinkel te brengen, om een paar trekkersschoenen aan te kunnen schaffen. Dit werden dus twee paar rubberen exemplaren, omdat Marion ze ook modieus vond. € 2,75 lichter gingen we weer verder.

Onderweg had ik de driver al een paar keer tot spoed gemaand, want de lucht werd steeds donkerder. Ik moest me echt geen zorgen maken, want het zou pas vanavond gaan regenen. Nou dat hebben we geweten. Ik wist niet dat het ’s middags al om vier uur avond was, want het waren "zukke straole" die naar beneden kwamen. Niet normaal, wat kan het hier regenen. Snel kregen we een plastic zeiltje over ons hoofd gespannen, zodat we slechts langzaam zeiknat werden.
Dit kunnen de Oerang Oetangs niet overleefd hebben. Die moeten alle verzopen zijn. Morgen rest ons dan slechts de taak deze te gaan begraven.