Spinnen

De oogjes gingen vanmorgen maar langzaam open. Vandaag gaan we naar Phnom Penh en we hebben tijd genoeg om de koffers te pakken en te ontbijten. Pas om elf uur zou de chauffeur komen. Het was druk in het ontbijtrestaurant. Iedere tafel was bezet. Wij gingen daarom aan de bar zitten, met uitzicht op het zwembad, waar al enkele schoonheden de eerste zonnestralen probeerden te vangen. Je kunt jou ontbijt op een slechtere plaats geserveerd krijgen. Blijkbaar had de ober mijn knipoog goed begrepen. Het duurde zeker een half uur voordat we ons eerste bordje met brood en gebakken eieren kregen voorgeschoteld.

Precies op tijd reed onze auto voor. De koffers werden ingeladen, en we werden uitgezwaaid door zeker de helft van het personeel. Het leek wel alsof we er een maand hadden gelogeerd in plaats van een nacht. Met tranen in onze ogen draaiden we even later de hoofdweg op. Tweehonderdzestig kilometer lag voor ons. Tweehonderdzestig meter achter ons. De eerste kilometers gingen voortvarend. Het was niet druk op de highway, de E6, naar de hoofdstad. Ook het wegdek vertoonde nog niet al te veel gaten. Tot onze verrassing zou dit nog veranderen. Na een hondertal kilometers gestopt bij de oudste brug van Cambodja.
Alleen voetgangers en bromfietsers mochten hier nog over. Ben ik nog bijna de koeien vergeten te noemen. Die lopen hier heel de dag te lanterfanten, om 's avonds hun baas weer op te zoeken. Nog nooit is er een koe verdwaald. Wij hebben er zelfs een paar gezien, die inkopen gingen doen op de markt. Met hun horens duwen ze alles wat er aan de kraampjes hangt opzij, om zo de uitgestalde waren beter te kunnen bekijken. Alleen wij kregen daar grote ogen van. De Cambodjanen behielden hun gewone spleetogen. Na het oponthoud bij de brug met gestrekte benen weer in de auto gekropen. Hierbij letten we er zorgvuldig op dat een ieder een keer voor naast de bestuurder komt te zitten. Deze persoon had de verantwoording de chauffeur wakker te houden.

De weg werd steeds slechter. Het werd zelfs zo slecht, dat je dacht dat de weg weg was. Toch bleef iedereen, vrachtauto's, bussen, auto's, bromfietsen, tuk-tuks, fietsen, voetgangers en de vergeten koeien hun weg zoeken. Hierbij allerlei gaten vermijdend, waardoor het verkeer ook nog eens plotseling van richting veranderde. Denk daarbij dat er geen rijstroken zijn en dat je ook nog tegenliggers hebt, die zoveel mogelijk gaten proberen te vermijden. Ikzelf zou er geen gat meer in zien. Omgelukken zijn we desondanks niet tegen gekomen. Iedereen zoekt gelaten zijn eigen spoor, en er wordt nooit getoeterd en zeker niet gescholden. Nog spannender werd het toen we op deze tweebaansweg moesten stoppen voor een vrachtwagen, die dwars op de weg staand, zijn lading zand aan het lossen was. In een mum van tijd schoof het verkeer zo in elkaar dat de tweebaans weg vijf rijen auto's breed vol kwam te staan. We bedachten ons dat dit ook tegenovergesteld zou gebeuren. Hoe moeten we dadelijk verder? We weten het nog steeds niet, maar het zand was gelost, de vrachtauto loste ook op in de massa, en de opstopping verdween als sneeuw voor de zon. Vier verbaasde mensen met open mond vervolgden de reis naar de hoofdstad.

Bij een plaatselijke markt hielden we even halt. Zogenaamd omdat we nieuwsgierig waren, maar we vonden dat de chauffeur na vier uur rijden wel even rust kon gebruiken. Hier zagen we verse vis uitgestald in de zon. Pas nadat het stokvis was geworden, werd deze verkocht. Ook zagen we allerlei insecten, zoals kakkerlakken, wormen, sprinkhanen en grote harige spinnen, welke gretig  aftrek hadden. We dachten ook vleermuizen te zien, maar dit bleken bij nadere bestudering kuikens met erg lange pootjes te zijn. Iedereen wilde dat we deze lekkernijen zouden proeven. Natuurlijk wilden we dat, maar als zo'n harige spin je mond nadert, bedenk je je toch heel rap. We hebben toen maar een tros bananen gekocht, en wat gedroogd fruit. Trots kochten we ook nog schijfjes zoete gedroogde aardappel, daarmee gaven we aan geen boer te
zijn, die niet eet wat hij niet kent.

Uiteindelijk kwamen we zeven uur na het vertrek aan bij het hotel, waar Peter en Marijke zouden overnachten. Wij moesten naar een ander hotel. Bij het boeken was het mis gelopen. Omdat we telkens bij de boekingsites te zien kregen, dat er nog maar een kamer ter beschikking was, gingen we bij twee verschillende aanbieders, die hetzelfde hotel aanbood, boeken. O, wat waren we slim. Ik bij Agoda.com en Peter bij Booking.com. Ik was net iets eerder, dan Peter, klaar met het invullen van de bankgegevens. Als eerste drukte ik op de verzendknop. Prima het
is gelukt, waarop ik een vloek hoorde van Peter. Zojuist heeft iemand, vermoedelijk ik, de laatste kamer geboekt. U moet op zoek naar een ander hotel. Zo gezegd zo gedaan. Bleek achteraf dat onze hotels in dezelfde straat van een miljoenenstad lagen. Hoe heeft het zo kunnen zijn.

We houden nu contact met elkaar via internet. Dit verloopt super.
Morgen gaan we een treurige dag beleven, maar daarover morgen meer.