Rotte vis

Vanmorgen om tien uur stond onze chauffeur al weer te wachten. Vandaag gaan we het water op, maar eerst nog even overleggen, welke tocht we gaan maken. Als we de ervaringen van reizigers lazen op tripadvisor dan kwam ons eerste plan niet goed uit de bus. Het zou erg mooi zijn wat we zagen, maar het vele en opdringende gebedel zou alles verpesten. Bijna iedereen schreef niet aan die reis te beginnen. We legden dit aan onze chauffeur uit, waarop hij voorstelde ons ook in de boot te begeleiden. Hij zorgde er hoogst persoonlijk voor dat we door niemand zouden worden lastig gevallen. Daarop besloten we naar het dorp op palen te gaan en daarna per boot het floating dorp te bezoeken.

Eerst nog even het hotel verruilen voor een hotel tweehonderd meter verderop. In verband met chinees nieuwjaar zitten veel hotels vol. Dit hotel, The Moon Boutique in Siem Reap, bleek aan een zandpad te liggen. We dachten eerst dat de chauffeur ons voor de gek hield, maar het bleek echt waar te zijn. Binnen was het een oase. Een prachtige tuin met in het midden een groot zwembad, omringd door de vijftien kamers. Alles heel knus. We voelden ons direct thuis, vooral ook door het geweldige ontvangst. We lieten de koffers achter en vertrokken met de auto naar Kampong Phluk. Een kilometer of vijf voor het dorp werden
we tegengehouden. Hier moesten we een ticket kopen om met de boot het dorp te kunnen bezoeken. Enkele kilometers verderop lagen de boten op ons te wachten. Ze konden niet tot aan het kantoor komen omdat het water erg laag staat. We moesten via de punt aan boord klimmen van een wat groot uitgevallen houten roeiboot met afdakje en vrachtwagenmotor op het achterdek. Je moest oppassen niet door de distributieriem van de motor gegrepen te worden. Dit zou je waarschijnlijk niet meer kunnen navertellen. Een ziekenhuis of dokterspost is zeker meer dan een uur reizen. Door de staat van onderhout van de boot voelden we ons net Indonesische bootvluchtelingen op weg naar Australie. We zaten op verfloze oude houten keukenstoelen op een gammele vloer, terwijl je als bootvluchteling op de vloer ligt. Onze boot zou echter ook zo kunnen gaan lekken. We besloten daarom onze blikjes drank snel te legen, zodat we gereedschap hadden om te kunnen lozen, mocht de nood aan de man komen.

We naderden al vrij snel de eerste huizen op palen. De huizen staan minstens twaalf meter boven de grond, om te voorkomen, dat ze bij hoog water overstromen. Onder de huizen is het een warboel van palen. Een houten ladder leidt naar de voordeur. Wij zagen kinderen van nauwelijks twee jaar deze ladder opklauteren zonder begeleiding van een van de ouders. Je moet er niet aan denken wat er gebeurd bij een misstap door zo'n kleuter. De bewoners zijn geheel afhankelijk van het water. Ze wassen zich erin, ze vissen, ze doen hun behoeften en ze drinken deze bruine drab. Toch weten ze te overleven. We zijn bij deze vissers ook even aan land gegaan. Onder een woning werd een feest voorbereid. Een wilde gans werd op een vuurtje op een rooster
gebraden. Dit gebeurd niet allen van kop tot staart maar ook met alle ingewanden er nog in. Ze eten hier werkelijk alles met veel smaak op. Wij hebben echter bedankt en verteld dat we net Peking eend hadden gegeten bij de Chinees. Lachend werden we uitgezwaaid. Tot onze verbazing had dit dorpje een winkeltje waar ze batterijen en hoesjes voor GSM-s verkochten. Die waren we in de stad nog nergens tegen gekomen. Verder vond je in het dorp niets. Kun je zien hoe belangrijk tegenwoordig een telefoon is.

Over de loopplank terug naar onze boot, haalden we natuurlijk weer natte voeten. De loopplank lag tien centimeter boven het
wateroppervlak, maar dit is niet genoeg als er een boot passeert. Het zou weer snel drogen. We moesten nu door het mangrove bos naar het Tonle Sap meer. Deze bomen stonden nu maar net in het water, maar in het regenseizoen geheel onder water. Een heel bos verdwijnt dan onder water. De vissen zwemmen dan tussen de boomtoppen. Wij moesten ongeveer een uurtje over het meer varen naar een floating dorp. Werkelijk alles drijft op het water, zelfs een kerk, ziekenhuisje en school. Het hele dorp verplaats zich op het water al naar gelang de waterstand. Bij hoog water bijna in de bergen, en bij laag water aan de rand van het meer, tientallen kilometers verwijderd van de bergen. Wij bezochten een drijvend restaurant. Hier hadden ze ook een
krokodillen farm, en verkochten ze producten gemaakt van krokodillen huid. Ik had interesse in een broekriem, maar bij het horen van de prijs viel ik bijna het krokodillenbad in. Niet erg voor mij maar de krokodillen zouden zich vroegtijdig dood geschrokken zijn. Ze vroegen usd 150,00 voor een riem, waarvan onze chauffeur ook nog beweerde dat het nepleer was. Dit is evenveel als drie maanden pensioen voor een Cambodjaanse ambtenaar.

Snel terug de boot in, want ik wilde niet nog meer in de boot genomen worden. We bekeken nu het leven vanaf het water op het water. Heel bijzonder en een geweldige ervaring. Terug varend naar onze auto, gilde onze chauffeur ons wakker. Hij had een grote vis zien drijven. De wenden werden gekeerd en we gingen op zoek naar deze vis. Zelfs een blinde met onstoken ogen kon die vis nog vinden. Hij stonk geweldig. Hij lag al weken in het water te rotten, en stond op het punt te ontploffen. Onze plaatselijke kapitein was echter helemaal buiten zinnen. Een dergelijk grote vis had hij in zijn leven nog nooit gezien. Samen met zijn zoon hebben ze de vis aan boord gehesen, en direct met de GSM zijn vrouw gebeld om het houtvuur aan te maken. Vanavond hadden ze een feestmaal voor heel het dorp. Ik heb het
ziekenhuis gebeld, en maar vast enkele ziekenauto's besteld. Kunnen die vast aanrijden, zodat ze nog op tijd zijn, om enkele dorpelingen van de vergiftigingsdood te redden. Jongens, jongens wat stonk die vis. Later hebben we van onze chauffeur geleerd, dat als vliegen op een vis afkomen en erop gaan zitten, deze vis goed is voor consumptie voor de mens. Nou, we hebben de rest van de boottocht geen vlieg meer gezien. Deze waren in geen velden of wegen meer te bekennen. Gelukkig stond de wind afbotig, dus konden we het nog enigsinds uithouden op de
boot. Varend langs de woning van de kapitein, werd de vis in het water gegooid. Zijn vrouw, glimlachend in de modder staande, haalde de vis weer aan land. Eindelijk waren we van de stank verlost.

Terug in het hotel zijn we in het restaurant aan het zwembad op zoek gegaan naar een hotel in Phnom Penh. Door Chinees Nieuwjaar was er geen hotel te vinden, die nog twee kamers vrij had. Besloten werd ieder voor zich een kamer te boeken, zodat we in ieder geval konden slapen. Ook dit viel nog niet mee. Na boeking bleken we in dezelfde straat een hotel te hebben gevonden. Morgen gaan we kijken wie de mooiste heeft.