Acrobatische toeren

Vanmorgen al om vijf uur opgestaan. De fietstocht door Bangkok staat op het programma. Vijf uur lijkt vroeg maar we zijn nog niet aan het tijdsverschil gewend. Hierdoor stonden wij fris en fruitig op de taxichauffeur te wachten. Precies op tijd draaide hij de oprit van het hotel op. Zonder veel oponthoud arriveerden we twintig minuten later bij Co van Kessel, de organisator van deze bijzondere fietstocht. Bij de prijsonderhandelingen met de taxichauffeur gaf hij aan dat de tocht minstens drie kwartier zou duren. Na een twintig minuten stonden we al op het opgegeven adres. Dus gaven we hem dan ook de helft van het afgesproken bedrag. Helaas ging hij daar niet mee accoord.

We waren als eerste van de tien deelnemers op het kantoor, waar we uitleg kregen van de gids. Drie belangrijke regels. Ten eerste altijd achter elkaar rijden, ten tweede niet praten maar kijken en ruiken en tenslotte mocht je de groep kwijtraken stil blijven staan en niet meer bewegen. Zeker geen eigen fietstocht gaan organiseren, want dan zou men mogelijk rondjes om elkaar gaan rijden bij de poging je terug te vinden. Dat dit geen overbodige instructies waren zou later blijken. De fietsen werden uitgedeeld en ieder kreeg zijn eigen zadelhoogte. Natuurlijk hadden ze mijn benen weer veel te lang ingeschat. Ik kon nog wel bij de trappers maar met geen mogelijkheid meer bij de weg. Na een proefritje werd dit snel verholpen en konden we van start. Gelijk doken we al een smal weggetje in om naar China Town te fietsen. Overal eetkraamjes langs en op de weg waar zo vroeg al het vlees op het houtskool werd klaar gestoomd. Je moest oppassen dat je met je stuur niet bleef haken achter een oor van de wokpan, anders had je gelijk de dagomzet van die kraam aan je fiets hangen. Later werden de paadjes nog smaller, maar toen waren we gewend aan onze fiets. De mensen, die ons aan zagen komen, doken in hun deuropening en wachtten geduldig af tot we voorbij waren. Onderwijl ons immer met een Oosterse smile begroetend. Opvallend waren ook de talrijke honden, maar we hebben al die tijd geen hond horen blaffen, noch bleef er een hond aan onze broekspijp hangen. Probeer dat maar eens in Nederland.

Bij een tempel werd even halt gehouden om een staande Boedha van twintig meter hoogte te vereren. Onze schoenen moesten uit, waarna we de tempel in mochten. Onze gids voorop.
Die kroop over de vloer naar boedhe toe. Hoe lager je verblijft ten opzichte van boedha, hoe meer respect je voor boedha had. Ik had enorm veel respect en kroop dus met mijn neus over het tapijt naar onze gids om een foto van me te laten maken. Op de foto sta ik nu met een brandblaar op mijn neus. Bleek het tapijt van nylon te zijn. Ik heb gelijk een donatie achtergelaten om daarmee een wollen tapijt aan te schaffen.

Terug op de fiets belanden we aan het water, waar een longtail boot op ons lag te wachten. De fietsen werden ingeladen waarna wij moesten instappen. Door mijn gewicht dreef de boot van de kant en kon ik me nog net veilig stellen, voordat ik in het vieze water zou verdwijnen. Wel moest ik de boot weer terug aan wal zien te krijgen. Een handje geven aan de gids op de wal bracht uitkomst. Ze liet echter snel los omdat ze bang was dat zij in het water terecht zou komen. De kapitein van de boot snelde te hulp waarna ook de overige fietsers konden instappen. We voeren door smalle kanalen, waar aan de waterkant op halfvergane houten meerpalen nog verder vergane houten huisjes waren gebouwd. Toch werd in deze huizen nog volop gewoond. Sommigge helden gevaarlijk opzij. Het is maar goed dat Marion en ik daar niet inwoonden. Gingen we dan samen naar bed, dan zou dit zorgen dat niet alleen dit huis om zou vallen, maar de rest als een dominoreeks zou volgen. 

De longtailboot had een grote motor van een vrachtauto achterop staan met eraan een erg lange schroefas. De schroef lag daarom niet diep in het water maar zorgde wel voor een goede voortstuwing. De snelheid lag bij tijd en wijlen hoog. We hadden onze zwemvesten niet voor niets om. Door deze zwemvesten werden we niet geheel nat van het opspattende water. Keek je achterom dan zag je bijna niets door de walm die de motor produceerde. Nederland doet al heel veel voor het millieu dus waarom moet Thailand zich daar ook nog mee bezig houden?

Langs de kant op zonnige plaatsen werden we gadegeslagen door kaaimannen met een lengte van ongeveer twee meter. Bleken dit geen kaaimannen maar varanen te zijn. Het water zat ook vol grote vissen. Je zag ze niet, totdat je een kruimeltje brood liet vallen. In een mum van tijd zwommen er zoveel vissen aan de oppervlakte dat je er bijna over kon lopen.

Na dit wateravontuur gingen we per fiets verder door een onbekend gebied. We reisden door de groentetuin van Bangkok. Hier waren de paden zo smal en niet voorzien van een berm maar aan beide zijde begeleid door een afwateringssloot, die ook nog een meter lager ligt dan het fietspad. Dus vooral niet kijken naar al het moois maar zorgen dat je op de weg bleef. Daarbij ook nog eens op het randje gaan rijden om een tegenligger te laten passeren. Rgelmatig werd halt gehouden en kregen we uitleg over de groenten en het fruit. Elke dag wordt er geoogst, zodat de stad altijd van vers voedsel kon worden voorzien. Iets waar de Thai voor staat.

Om twaalf uur waren we terug op het bureau en nemen we met weemoed afscheid van onze medeexpeditieleden. We konden terugzien op een zeer geslaagde trip. We zijn met zijn vieren terug gewandeld naar Chinatown, want de bedrijvigheid en smalle straatjes met nijverheid hadden veel indruk op ons gemaakt tijdens de fietstocht. Nu konden we alles rustig bekijken. Overal werden we vriendelijk te woord gestaan, soms met handen en voeten. We kregen uitleg over wat we zagen, zodat we nog geleerder dan we al waren terug naar het hotel gingen. We moesten ons voorbereiden op het diner op hoog niveau.

Tweeentachtig verdiepingen telde het Bayoke gebouw. Dit is het hoogste gebouw van Thailand. Driehondernegen meter om precies te zijn. We aten op driehonderd meter hoogte boven de aarde. Het uitzicht was spectaculair. Het eten was minder spectaculair en werd in buffetvorm gepresenteerd. Daar ga ik niets meer over zeggen. Het uitzicht veranderde door de invallende avond. De stad kreeg steeds meer kleur. De volle autobanen veranderden in een feestverlichting met rode en witte lampjes. De gebouwen kregen kleur door de vele neon verlichting. Peter en ik bleven tegen de glaswand gedrukt staan gapen. Ik keek even opzij en zag twee mannen staan, die erg op ons leken, alleen waren ze veel dikker. Peter hielp me uit de droom. We stonden naast een spiegel. Vlug de lift op gezocht die ons snel naar de begane grond bracht, onderwijl moet je enkele keren slikken om de druk van je oren te halen. De taxi stond al klaar om ons terug te brengen naar het hotel waar het kingsize bed op ons wacht. Hierin konden we uitrusten van een vermoeiende dag, maar wel een dag die we niet zouden willen missen. Wat brengt ons morgen?