Moe, doodmoe.

Gisterenavond op het journaal hoorden we dat mogelijk de eerste sneeuwvlokken zouden gaan vallen. Tijd om onze nieuwe koffers te pakken en de zon op te zoeken. Vanmorgen om 05.00 uur opgestaan, om de auto te laden en onze vrienden in Mierlo op te halen. Die zouden ons deze keer vergezellen. Het doel was Thailand en vandaar uit langzaam af te zakken naar Cambodja en Vietnam. Bijna niets ligt vast. Om de reis zo flexibel mogelijk te houden, hebben we afgesproken met niet te grote koffers op pad te gaan. Deze moesten in een auto passen, en ook wij moesten dan nog een plaatsje in de wagen moeten vinden. Voorwaar geen senicure. Iedereen weet dat wij boven gemiddeld wegen.

Om kwart voor zes reden we de oprit op, waar we door een sexy buurvrouw werden verwelkomt.
Ze was gekleed in een overmaatse ochtendjas met daaronderuit piepend een bloemetjes pyama. Haar voeten, gestoken in geitenwollen sokken, waren nog net zichtbaar. Je merkte dat dit aanblik Peter deed twijfelen om te vertrekken. Het geeft een warm gevoel als je buurvrouw zo vroeg in de morgen afscheid van je komt nemen.

Met een warm hart kwamen we zonder noemenswaardige files aan op Schiphol. De parkeerwachter stond al op ons te wachten. Hij wilde graag mijn autosleutel in ontvangst nemen.
Ik had echter een hele volle blaas en kon niet meer stilstaan. Samen zijn we om de auto gehuppeld en gesprongen om te kijken of er ergens schade was te constateren. Het formulier zonder schadevermelding werd door hem ondertekend, waarna ik deze al benenknijpend van een daarvoor doorgaande handtekening heb voorzien. Verbouwereerd heb ik de parkeerwachter achtergelaten. Al sprintend kwam ik net op tijd bij de toilet. Iedereen maakte van dit oponthoud gebruik om de wc te bezoeken. Heel wat lichter stonden we bij de incheck balie. Hier hebben we tegen betaling onze stoelen verwisseld voor plaatsen bij de nooduitgang. Veel meer beenruimte, maar na later bleek veel minder tafelruimte en bijna geen opbergruimte. We hadden een zo goedkoop mogelijke vlucht geboekt. Het resultaat: eerst twee uur verder vliegen naar Kuala Lumpur en daarna die twee uur weer terug vliegen naar Bangkok. Tweeentwintig uur onderweg.
Bij de boardinghal zagen we een purser tussen onze tassen snuffelen. Ik vroeg wat hij te zoeken had. Bleek dat de piloot zijn vliegerspet was verloren en pas weer wilde opstijgen als hij deze weer op zijn hoofd had staan. Ik vroeg of die pet mogelijk een klep van voren had. De purser antwoordde bevestigend. Had die pet ook twee gouden knopen aan de zijkant zitten? Ja zei de purser al enthousiaster. Maar heeft die pet ook een gevlochten koord bovenop de klep. Ja, ja, dat is hem, zei de purser vol blijdschap. Was die pet van binnen niet gevoerd vroeg ik een de blijde purser. Ja, ja, dat is hem helemaal. Nou, dan ben je dat ook allemaal kwijt, gaf ik als antwoord. Uiteindelijk mochten we toch nog mee, en na een lange maar goed verlopen vlucht kwamen we op de luchthaven van Bangkok aan.

Hier kregen we een briefje in de hand gedrukt met het advies om niet de taxi maar de trein naar de stad te nemen. Dit vanwege de vele roadblocks. De vier kaartjes waren snel gekocht, dus op naar het perron. Blijft plotsklaps Peter staan en naar de grond staren. Hij heeft zijn kaartje precies in een twee milimeter brede gleuf van de riolering laten vallen. Een hoofdprijs winnen in de Postcodeloterij lukt je eerder, maar Peter krijgt dit in een handomdraai voor elkaar. Vier paar ogen staarden naar de grond, wat onmiddellijk aandacht trok. Een van de vele omstanders ging met zijn sleutelbos het rooster te lijf, en zowaar na enkele minuten kwam deze los en sloot Peter zijn ticket weer gelukzalig in zijn handen. Dit kaartje kostte 21 Bath, omgerekend 50 hele eurocenten. Ondanks dit oponthoud kwamen we nog voor de middag bij het mooie hotel, Majestic Grande, aan. We kregen hele mooie kamers op de een na hoogste verdieping. Direct even de bedden geprobeerd, en even een uiltje geknapt.

Om drie uur zijn we de omgeving van het hotel gaan verkennen. Hier hebben we al direct ervaren dat eten van de straat zo slecht nog niet is. Al voor vijfentwintig eurocent krijg je een braadworst bereid op houtskool. O zo lekker. Toen onze voetzolen om verkoeling smeekten, hebben we het hotel weer opgezocht. In de lounche hebben we een welkomscocktail gedronken, waarbij we elkander regelmatig hebben moeten wakker schudden. We moesten maar eens vroeg gaan slapen, want morgen wacht ons een olympische prestatie. Al om zes uur moeten we een halve dag onder begeleiding door Bangkok gaan fietsen. We zijn nu al doodop, wat zal dat morgen wel niet zijn. Reizen is zeer vermoeiend. Het wordt dus tijd dat we een echte vakantie plannen na deze reis. Een mens kan tenslotte niet altijd inspannende reizen maken. 

Nu vragen mijn ogen aan mij of ze de leden mogen sluiten. Marion snurkt al en ligt waarschijnlijk te dromen over de avonturen van morgen. Ik ben ook benieuwd.