Vrouwendag

Vandaag stond in het teken van de vrouw. Marion gaf bij het ontwaken aan nog steeds last te hebben van verdunningsverschijnselen. Overbodig, want ik had het al gehoord, toen ze de badkamer bezocht. Ik heb Marion aangeraden niet op de pillen te bezuinigen. Je kunt altijd nog pillen innemen, die het tegenovergestelde bewerkstelligen. Door
mijn China reizen spreek ik uit ervaring.

Onze vrienden zitten nog in Halong Bay. We verwachten hen pas vanavond weer vermoeid van de reis terug in Hanoi. Na het uitgebreide ontbijt, de benenwagen genomen en gewandeld naar het aan dezelfde straat gelegen vrouwenmuseum. Een tripje van ongeveer tien minuten. Hierbij word je om de haverklap gedwongen van de stoep de weg op te lopen, want het trottoir is er op de eerste plaats voor de scooters. Deze worden over de volle breedte geparkeerd. Toch is er nog te weinig plaats, waardoor we meemaken, dat de scooters ook in de winkels worden geparkeerd. Zo'n winkel kun je dan nauwelijks binnen, laat staan dat je de uitgestalde waren kunt bewonderen. Blijkbaar valt er meer te verdienen aan de stalling dan aan de verkoop. Voor ons ook niet erg, want de buurman verkoopt precies dezelfde handel. In de oude stadswijk, heeft iedere straat zijn eigen specialiteit. De straatnaam is daar ook naar vernoemd. Niemand wil nee verkopen, waardoor de winkels uitpuilen. Als je geen zin hebt om te kopen, kun je beter niet zeggen dat je liever een andere kleur wilt. Ze rennen dan de winkel uit en voor dat je het beseft zijn ze terug met de juiste kleur, gehaald bij een collega. De winst wordt gebroedelijk gedeeld, en jij zit met iets opgescheept dat je nooit meer gebruikt. Ikzelf ging met vijf produkten van Pierre Gardin de deur uit. Het kostte gelukkig niet
meer dan 250.000 dong. (EURO 8.50 totaal). Nee, geen namaak. Het waren superdunne, hele sterke, stretchvolle, geweldig mooie sokken.

Het is zaterdagmiddag en bijna iedereen zit op straat te eten. In de kleinste spelonken vinden de Vietnamezen nog een mogelijkheid een keuken in te richten om vandaar uit maaltijden te serveren. Overal hangt een heerlijke geur, welke weer grotendeels teniet wordt gedaan door dampen, opstijgend uit de vele rioolopeningen. Wandelend door Hanoi krijg je daar een neus voor. Al rondneuzend kwamen we bij het vrouwenmuseum aan. Twee heel mooie kaartjes gekocht aan de kassa, waarna deze twee meter verderop weer werden kapotgescheurd door de controleur. Mijnheer Rutte, zo hou je de werkeloosheid laag.

In het vijfverdiepingen tellende museum wordt de cultuur van Vietnam uitgelegd, door de werkzaamheden van de vrouw te belichten. Letterlijk alles doet de vrouw in Vietnam. Ze maakt haar eigen bruidschat, waarmee ze haar schoonfamilie probeert over te halen, hun zoon met haar te laten trouwen. Hierna heeft ze niets meer te zeggen, maar daarover later meer. Ze zorgt voor het inkomen als verkoopster of ze bewerkt het land. Ze voedt de kinderen op en zorgt daarnaast voor haar man. Ze maakt alle kleren. Het is te veel om op te noemen. Ik begrijp niet, dat vrouwen in Nederland klagen, dat ze te weinig tijd hebben.
Ik heb me ook laten vertellen, dat tijdens de laatste oorlog, het
volksleger uit meer dan vijftig procent uit vrouwen bestond. Tijdens het bezoek aan het museum, vraag je je af, wat de mannen in Vietnam nog doen. Zij gaan de sociale verplichtingen onderhouden. Door op de hoek van de straat een biertje te drinken met andere mannen. Zo worden ze op de hoogte gehouden van het laatste nieuws.

Bij het avondeten kregen we hierover nog eens duidelijk uitleg. Ik
vroeg aan de serveerster of ze liever een jongen of een meisje was in Vietnam. Zij vertelde, dat bijna ieder meisje liever een jongen zou willen zijn. Zijzelf had het zo slecht nog niet, want haar man werkte al zeven jaar voor reisorganisatie Tui, en kwam zo in contact met vele westerse toeristen. Hij zag hoe voorbeeldig, zorgzaam, liefdevol en met veel respect de Europese mannen hun vrouwen behandelden. Hierdoor werd ook zij beter behandeld dan vele van haar sexegenoten. Toch woonde ook zij in het huis van haar schoonouders en moest ze na het werk, koken en huishoudelijke taken verrichten. Aan tafel mocht zij alleen ja en amen zeggen op opmerkingen van haar schoonouders. Dit om de vrede in huis te bewaren. Nu konden de ouders zich zelf nog redden, maar het zou niet lang meer duren, of zij moest die ook gaan verzorgen. Een verzorghuis of bejaardenhuis kennen ze in Vietnam niet. Je merkte aan haar, dat ze jaloers was op Westerse vrouwen. Hierdoor werd bevestigd dat vrouwen het niet makkelijk hebben in Vietnam. Is het mogelijk onze vrouwen een half jaar stage te laten lopen in Vietnam?

Morgen zien we P en M weer. Nadat ze hun avonturen aan ons hebben verteld, gaan we onze reis verder plannen. Wie weet waar we nog terechtkomen.