Kletsen

Hanoi, de hoofdstad van Vietnam, waar we nu verblijven in het Moevenpick hotel is een stad van 6,5 miljoen inwoners, 4 miljoen motorbikes, 150.000 expats en 27 graden (vandaag dan). Voor ons toeristen is Hanoi een heerlijke stad; het gros van de bezienswaardigheden is gelegen op loopafstand van ons hotel en het Hoan Kiem Lake. Dit meer vormt het bruisende centrum van de stad en vanaf 6 uur ’s ochtends tot en met 10 uur ’s avonds is het hier een onafgebroken drukte van jewelste en lijkt het net alsof al die 4 miljoen motorbikes hier de hele dag rondjes om het meer rijden. Na 10 uur is er geen kip meer op straat.

De meeste toeristen komen hier voor twee of drie dagen om vervolgens door te reizen naar het zuiden of naar het noorden, naar Sapa of Halong Bay. Gedurende deze periode in Hanoi is er genoeg te beleven. Op Tripadvisor is een top-80 ‘Things to do in Hanoi’ samengesteld  met onder andere 16 musea, 7 parken en 20 historische plekken. Hieronder vallen bijvoorbeeld het Old Quarter, het Ho Chi Minh Masoleum (erg mooi om langs te brommen wanneer het donker is), Long Bien Bridge en Ho Chi Minh’s residence, of zoals de locals zeggen “Nha Bac Ho”, wat letterlijk “Huis van Ome Ho” betekent. Vergeet ik nog bijna het "Hilton Hanoi" te noemen. De plaats waar tijdens de oorlog de vijanden gevangen werden gehouden.

Deze bezienswaardigheden zijn zeker weten de moeite waard en dienen door ons onder geen enkele voorwaarde overgeslagen te worden. Echter, bij veel van deze activiteiten struikel je met een beetje pech over de andere toeristen heen. Uiteraard is dit helemaal niet erg maar het is ook wel eens leuk om je echt tussen de Vietnamezen te begeven. Ze bijten niet, ze zijn heel vriendelijk en met een beetje mazzel kom je er eentje tegen die goed genoeg Engels spreekt om zo een prettig en spontaan gesprek te beginnen.

Maar waar kom je ze tegen? Ze lopen overal rond. Op zich is dat het punt niet, maar er zijn plekken waar het wat meer voor de hand ligt om iemand aan te spreken in plaats van een willekeurige Vietnamees van zijn motor te plukken.

Hieronder volgt daarom een beschrijving van twee lokale activiteiten die bij voorkeur uitgevoerd dienen te worden wanneer het donker is, na etenstijd zo rond een uurtje of 8. De eerste heet “Trà chanh, chém gió” (met “Hướng dương”) en de tweede “Hoa quả dầm”.

Trà chanh, chém gió (met hướng dương)
Het is zaak om je op een zo professioneel mogelijk manier te mengen in het lokale leven en dat kan nergens beter dan aan de waterkant van het Hoan Kiem Lake. Bij voorkeur aan de noordkant  tegenover het fonteintje. Het fonteintje waar nooit water uit komt.

Hoe kom je daar? Om van de straatkant naar de waterkant te lopen moet je uiteraard de drukke straat oversteken. In Amsterdam of Utrecht is het links kijken, rechts kijken, nog een keer links kijken en dan is het veilig genoeg om te lopen. In Hanoi daarentegen kun je kijken wat je wil (links, rechts, voor, achter), overal hoor, zie, ruik en voel je motorbikes. Met kijken schiet je dus niks op. Je moet het DOEN!

Voor de eerste keer is het verstandig om even te wachten totdat je een Vietnamees over ziet steken. Geef je ogen goed de kost om te aanschouwen hoe deze local zich met ogenschijnlijk gemak een weg door het verkeer baant en niet geraakt wordt door voorbijrazende landgenoten. Wanneer je goed kijkt zie je dat een Vietnamees hetzelfde looptempo aanhoudt en niet halverwege stopt met bewegen. Ik noem het ‘bewegen’ omdat het geen lopen of wandelen is te noemen. Het is meer schuifelen, als een koorddanser die over zijn koord schuifelt. Enig verschil is dat het gevaar hier niet van onderen maar van de zijkant loert.

Het leukste is om een vrouw over te zien steken omdat vrouwen namelijk onophoudelijk met hun linkerhand wapperen om zichzelf zo zichtbaarder te maken voor het verkeer. Heb je geen linkerhand meer, dan mag je het met je rechterhand proberen. Je linkervoet is niet aan te raden, want dan kom je geen stap meer vooruit. De meer verwijfde mannen hebben dit trekje overgenomen. Ik zag toevallig vanochtend nog een man op deze manier oversteken maar ik ben een stoere vent en maak de oversteek met mijn handen in mijn zakken.

Mocht je na het afkijken nog niet genoeg vertrouwen hebben in een goede afloop dan kun je er natuurlijk voor kiezen om nog een keer te wachten op een volgende Vietnamees die het wel durft om over te steken, en vervolgens in zijn of haar slipstream te profiteren van de veiligheidsmarge die zo gecreëerd wordt. Dit is de “Duitse” manier van oversteken en heel effectieve en veilige manier. Er is natuurlijk niets belangrijker dan het waarborgen van je eigen veiligheid. Nogmaals, vergeet alsjeblieft niet om hetzelfde tempo aan te houden anders jaag je jezelf plus een heleboel Vietnamezen op hun brommer de stuipen op het lijf.

Goed, eenmaal veilig aangekomen aan de waterkant van het Hoan Kiem lake is er geen tijd om je angstzweet af te vegen en op adem te komen, want nu is het zaak om je te mengen tussen de locals! En dat doe je middels “Trà chanh, chém gió”. Letterlijk vertaald betekent dit “citroenthee, snijdende wind” en minder letterlijk vertaald betekent het zoveel als “een bakkie pleur en lekker kleppen”. Een bakkie pleur is hier verse citroenthee en het is serieus het lekkerste drankje wat ik in tijden heb gedronken. Het is zo verfrissend en dorstlessend, en alhoewel ik van beide woorden erg kromme tenen krijg omschrijven ze toch op een treffende manier het effect van dit drankje.

Wat veel Vietnamezen doen na het avondeten is dus citroenthee drinken en een praatje maken met elkaar. Ze doen dit lopend, staand, gehurkt of zittend op de meest lage plastic krukjes die ze hebben kunnen maken. Er zitten nog nauwelijks pootjes onder. De krukjes lijken wel familie van de tekkel. Probeer niet op deze krukjes te gaan zitten, want je valt geheid achterover met je rug op het trottoir en je benen hoog in de lucht. Wanneer je langs de waterkant loopt kun je op zoek gaan naar een geschiktere plek om te zitten, zoals de vele natuurstenen banken, en vanaf hier dien je oogcontact te maken met de tra chanh-verkoopster. Dit is meestal een vrouwelijke ai, een tandloos zoogdier, en deze vrouw draagt doorgaans een pyjama in een vreselijke kleur waarvan je je afvraagt hoe ze die kleur in godsnaam voor een pyjama hebben kunnen kiezen.

Mocht het voor je gevoel te lang duren voordat je haar aandacht krijgt dan kun je het algemeen geaccepteerde “CHI OOOOi” roepen, waarmee je haar op een vriendelijke manier (echt waar) roept. Als het goed is komt ze op haar gemak naar je toe gesloft op haar houten slippertjes en omdat ze waarschijnlijk geen Engels spreekt moet je in het Vietnamees je bestelling doen: twee citroenthee en zonnebloempitten.

Als je eindelijk de moed bij elkaar hebt geraapt om je eerste Vietnamese zin ooit uit te spreken, zeg je (fonetisch) “Hai tja tjeng” en “huong zuong”. De verkoopster zal in eerste instantie stijl achteroverslaan en zich openlijk verbazen over het feit dat een toerist Vietnamees spreekt. In tweede instantie komt ze terug met twee plastic bekers met citroenthee en een bordje met zonnebloempitten. Word je niet opgelicht dan betaal je minder dan 35.000 VND wat neerkomt op nog geen € 1,25 en voor dat geld heb je links van je een mooi uitzicht over het Hoan Kiem Lake, rechts de oneindige stroom motorbikes en zie je voor de rest overal om je heen Vietnamezen die gezellig met elkaar de avond doorbrengen onder het genot van een alcoholvrije citroenthee terwijl ze in een rap tempo een hele lading zonnebloempitten naar binnen werken. Het meer wordt daarbij aangelicht door duizende lichtjes, die om de haverklap van kleur veranderen. Een schouwspel waar je uren naar kunt kijken.

Hoa quả dầm
Na deze overheerlijke lokale belevenis bestaat er nog een mogelijkheid om je avond een passend vervolg te geven door in een knus zijstraatje iets ten noorden van het Hoan Kiem Lake “hoa quả dầm” te bestellen: een bakje fruit met slagroom of yoghurt. Uitermate gezond en uitermate goedkoop (18.000 VND, € 0,65). Of deze straat een naam heeft weet ik niet, volgens de plattegrond in ieder geval niet. Wanneer je deze straat op je scooter komt binnengereden dan word je na één meter zowat door de eerste de beste propper van je scooter getrokken omdat ze willen dat je bij hun tentje fruit bestelt.

Het is een hilarisch tafereel. Je kunt jezelf prima vermaken door hier op zo’n klein gammel plastic krukje plaats te nemen om te zien hoe deze proppers hun werk vol overtuiging uitvoeren. Zoek wel een krukje met hogere poten, anders weet je wat er gebeurd. Door schade en schande wordt ook ik wijs. Geen enkele scooterrijder ontkomt aan de proppers. Iedereen wordt aan zijn of haar schouder, been of hand getrokken en gevraagd of ze willen stoppen. Er komt geen agressiviteit of iets dergelijks aan te pas, het is allemaal heel onschuldig, maar ze nemen hun werk wel heel serieus. Hier is vaak geen andere toerist of buitenlander te bekennen en kun je plaats nemen tussen de locals. Let er wel goed op dat je bij het juiste tentje gaat zitten als waar de propper voor werkt. Wanneer je dat niet doet, dan heb je zo een draai om je oren te pakken.

Ook hier spreken ze niet zo goed Engels, en omdat mijn Vietnamees erbarmelijk is moet ik met mijn beide handen en voeten duidelijk zien te maken of ik fruit met slagroom of met yoghurt wil. Je moet geluk hebben om een praatje te kunnen maken met de persoon naast je. De mensen die hier een vorkje prikken komen meestal als koppel en die hebben vaak geen zin in een zweterige toerist die uit het niets hele lastige vragen in het Engels gaat stellen.

Na dit tafereel was het 22.00 uur en loopt de stad leeg en is het tijd voor ons om naar het hotel te gaan. Mocht je binnenkort naar Hanoi gaan en lijkt het je leuk om bovenstaande dingen mee te maken, laat me dat dan even weten. Ik heb waarschijnlijk nog enkele andere tips. Voor nu doe ik mijn ogen toe, en droom over de dag van morgen. Wat zal dat weer brengen.