Waterijs

Onze chauffeur was besproken. Netjes stonden we met zijn vieren in de rij klaar in de lobby. Nergens een auto te bekennen. Wel onze chauffeur. Die zat op een bankje aan de overkant in de zon. Na herhaaldelijk roepen kwam hij dood leuk vertellen, dat hij het bij nader inzien te ver vond, en er te weinig winst over bleef. Hij reed niet. Bij de onderhandelingen over de prijs lachte hij toen we accoord waren, nu stonden wij daar als een stel boeren met kiespijn. In de lobby het uitgelegd. Don,t worry, be happy. Zij hadden wel een oplossing.

Een half uur later en twee keer zo duur, gingen we op weg naar de brug over de River Kwai en ons Raft Boutique Resort aan de van de Kwai. Bangkok verlieten we vrij snel over de snelweg. Gelukkig hoefden we Bangkok niet in, want die richting stond vijfbaans helemaal stil. We passeerden een uur lang het industriegebied van Bangkok, voordat we tussen de palmbomen en de zoutvelden geraakten. Hier wordt zout gewonnen door het brakke water te laten verdampen. Hierna moet je harken totdat je een ons weegt om een kilo zout in een zakje te hebben. Hoi, alweer vijf Bath (€0,01) verdiend. Dat is lachen in die snikhete zon.

Onderweg, even rechtsaf, om naar de floating market te gaan. Dat is dus keren op de autobaan. Even stilstaan op de middenberm, onderwijl word je door tientallen auto's voorbij gescheurd, waarna je de andere autobaan helft op kunt rijden, waarbij ook hier de auto's je met hoge snelheid passeren. We kunnen het nog navertellen, we leven nog en we hebben al onze ledematen nog. Na een dertigtal kilometers reed de chauffeur een parkeerplaats op. Vanaf hier ging de tocht verder per longtailboot, voor het lieve sommetje van vierduizend Bath (€ 88,00). Een Thai werkt hier twee weken voor. Erg duur, maar ja, wij zijn westerse toeristen en dus heel rijk volgens de Thai. Klopt helemaal.

Al na enkele minuten varen tussen de vol met kokosnoten hangende bomen door, bereikten we de eerste soevenierswinketjes, welke aan de oevers van de klongs waren gebouwd. Al bij de eerste werd gestopt. Snel werd duidelijk gemaakt aan de kapitein, dat we dat niet wilden. Wij gaven
wel aan, wanneer er gestopt moest worden. Ook werd duidelijk dat wij de enigen waren die floaten, dus rest stond stevig op de grond. Het is nog erger dan Volendam. Hierna volgden nog vele kraampjes voordat we uiteindelijk de floating markt bereikten. Ook hier alleen bootjes op het water met inhoud voor de toeristen. Nergens echt markthandel te bekennen. De peperkoek "snelle jelle" was in geen velden of wegen te zien. Enigsinds teleurgesteld de terugreis aangevangen. We voerden toen wel door een stukje authentiek thailand. Langs de klongs stonden
houten huisjes op palen, die alleen te bereiken zijn over smalle, een meter brede, betonnen weggetjes, ook op hoogte gehouden door betonnen paaltjes. De meeste al voor de helft aangetast door betonrot. Het is leuk om vanaf de boot het leven aan de waterkant te aanschouwen. Onderwijl moesten we wel oppassen dat er geen kokosnoot op onze kokosnoot viel, want een ziekenhuis is ver weg.

Terug bij de parkeerplaats kregen we een asbak en schilderijtje
aangeboden met daarop vier als een boer met kiespijn lachende
toeristen. Hadden we vergeten ons gelaat van deze morgen te
veranderen, toen we in de boot stapten. We weigerden echter
tweehonderd Bath te betalen. Ook voor de helft lieten we ons niet
overhalen. Spijtig voor degene die hun brandende sigaret op ons
gezicht willen uitdrukken.

We reden terug naar de hoofdweg, waarna de oogjes werden gesloten. Uitgerust kwamen we bij de River Kwai aan. Een grote parkeerplaats omringd door kraampjes. Enkele minuten lopen hier vandaan zag je ineens de brug liggen. Stenen peilers met daarop een stalen geklinknagelde brug. Normaal loop je er zo aan voorbij, maar hier kruipt toch het historisch besef vol onder de huid. Zeventig jaar geleden zijn voor deze brug heel veel mensen gestorven. Zinloos in een oorlog, maar ook zinvol voor ons. Zij hebben er mede voor gezorgd dat we nu in vrijheid leven.
Aan het begin van de brug zat een mannetje waterijs te verkopen. Naast hem stonden flessen Fanta en Cola, waaruit hij de inhoud goot in stalen buisjes. Deze buisjes werden voorzien van een satestokje in een badkuip geplaats, gevuld met ijsblokjes. Na verloop van tijd had je een ijslolly. Peter zijn colaijsje smaakte voortreffelijk, maar mijn Fantaijsje smaakte heel zout. Misschien iets misgelopen tijdens de productie? Was de Fanta in de fles geen Fanta? Ik heb het ijsje na de eerste hap aan de geranium gevoerd. De smaak werd aan een stalletje weggespoeld met echt fruit. Een hele ananas, papaya en pomolo. Alles in hapklare brokjes voorgeschoteld.

Het Raft Boutique Resort was nog vijftig kilometer rijden, maar erg de moeite waard. Idylisch tussen de palmbomen direct gelegen aan de oever van de rivier. Onze kamers dreven op het snel langsstromende water. Gelukkig hielden tot nog toe dikke stalen kabels de kamers op hun plaats. We hoopten dat dit morgen ook nog het geval zou zijn. Wakker worden op zee zou een grote verrassing zijn. Gezeten op het balkon werd je in slaap gewiegd door de langsvarende longtailboten. Al snel werd het pikkedonker. Tijd om te eten. Ook hier weer lekker eten en dat voor een habbekrats. We zochten vroeg het harde matras op, want morgen moeten we verkassen. Dit hotel zit dan helemaal vol.