Costa Rica
Door: Leo
Blijf op de hoogte en volg Leo
25 Februari 2019 | Costa Rica, San José
om de naar nutteloze zaken hongerende huisvrouwen toe te laten. In de trein stonden de lippen van deze dames al niet stil. Pas na het station de Rai werd het rustig. Zes minuten laten stonden we in de vertrekhal, ruim op tijd.
Bij het automatisch inleveren van de ruimbagage werden natuurlijk wij weer geweigerd. De automaat wilde ons absoluut geen bagagelabel verstrekken. We mochten in de rij gaan staan om in te checken. Bleek dat volgens mijn ticket niet was betaald voor ruimbagage, maar ik heb op de boekingsdag van de reis ook apart voor ruimbagage betaald. Mijn blauwe ogen waren niet voldoende bewijs. Ik moest met iets meer komen. Gelukkig vond ik een mail met daarin het bewijs.
Graag wilden we onze stoelen verwisselen voor business stoelen, maar helaas alles was al vergeven. Ook de terugreis is al volgeboekt. Tijdens de reis kreeg ik al snel door, waarom deze stoelen zo begeerd zijn. Nadat ik was gaan zitten zat ik aan drie kanten klem. Rechts het gangpad, dat gaf me enige bewegingsruimte. Links een Duitser, die nog steeds dacht dat hij Nederlanders kon overheersen. Achter mij uiteraard de rugleuning gebouwd voor mensen met een ruglengte waar net plaats is voor een navel. Het ergste was de passagier voor mij. Hij zat nog niet of hij had de rugleuning in de slaapstand, waardoor mijn tafeltje in mijn buik werd geduwd. Eten kon ik vergeten, slechts het ademen was nog net mogelijk. Dit heb ik elf en een half uur vol moeten houden.
Bij de douane had ik nog een streep over mijn buik zitten. Hij zal wel gedacht hebben: twee halve Leonardussen is ook een hele, waarna hij een visum in het paspoort plaatste. We zijn in Costa Rica.
Onze chauffeur bracht ons direct naar het hotel, welke precies in het centrum lag. Hier zouden we anderhalve dag bijkomen van de reis.
Uitgerust werden we om 6.30 uur opgehaald om naar Tortuguero te vertrekken. Een busrit van ongeveer vijf uur, waarna we nog anderhalf uur door het moeras moesten varen om bij het resort te komen. Tijdens de busrit zagen we enkele luiaards in de boom hangen. Dus remmen en teruguit rijden, zodat we ze wat beter konden bekijken. Snelheid was niet nodig. Deze luiaards waren in overheidsdienst. Ze bewogen alleen als het hoognodig moest. Een keer per week komen ze uit de boom, want hangend aan een tak hun behoefte doen ging ook een luiaard te ver. Luiaards hangen altijd aan een tak. Zouden onze ambtenaren dat ook doen, want ze zien alles net iets anders als de gewone man. Een ander perspectief, waardoor vele politieke beslissingen door Jan Modaal niet wordt begrepen.
Het resort bestond uit 12 huisjes en een groot verzamelgebouw zonder ramen. Hier werd gegeten. Je werd iedere minuut door het personeel bezig gehouden. Eerst naar het strand waar geen enkele schildpad eieren aan het leggen was, want dat doen ze in augustus, september en sommige laatkomers in oktober. Wij zagen een ruwe zee met daarin onzichtbare haaien en een smal strand. Vlug terug naar het dorpje gewandeld. Tortuguero had vroeger 250 inwoners, die van de visvangst leefden. De schildpadden welke op het strand uit hun nest kropen werden gevangen en verkocht voor een extra zakcentje. De meeste werden naar Europa verzonden, waar heerlijke soep hun eindbestemming vormden. Een keer per maand ging men naar de bewoonde wereld om inkopen te doen. In 1975 besloot de regering dat de schildpadden beschermd moesten worden en maakte van het strand en het moeras eromheen een nationaal park. De bewoners mochten niet meer vissen en hadden dus geen bestaan meer. Ze besloten net buiten het park kleinschalige hotels te bouwen. Inmiddels is de bevolking gegroeid tot 2500 man en werken ze allemaal voor de toeristen.
Wij mochten ook toeristje spelen en zijn met een platbodem het nationaal park ingegaan. Dit park bestaat uit reusachtige bomen en dichte beplanting welke ongeveer 80 cm in het water staan. Je kunt nergens lopen en ook niet zwemmen, want dan weten de kaaimannen je te vinden. We hebben hier vele vogels en dieren gespot. Maar we waren niet alleen. Waar we wel alleen in waren was onze camera. Wij hadden onze gsm, maar je telde hier pas mee als je lens minimaal 50 cm. lang was. Bij terugkomst bleek dat Marion de scherpste foto's had. Wiebelend in een bootje is het lastig met een telelens.
Drie maanden had het niet meer geregend, dus de bewoners smachten naar een regenbui. We hebben ze op hun wenken bediend. De sluisen hebben we ruim open gezet. Tropische buien waren het resultaat. Dit hadden ze in Februari nog nooig mee gemaakt. De volgende morgen smeekten ze ons de sluisdeuren weer dicht te doen, maar wat we ook probeerden het lukte niet.
We zijn met regen vertrokken uit Tortuguero. Hopelijk komt een dezer dagen de zon weer door. Maar we vrezen het ergste.
-
26 Februari 2019 - 03:55
Gijs Van Doesburg :
Mooi verhaal hoor gelukkig dat Marion nog graag met je mee gaat anders had zij wel naar de huishoudbeurs gegaan -
26 Februari 2019 - 05:15
Rob:
Leuk om weer een blog te lezen pap! Geniet er van en hopelijk gaat de zon weer snel schijnen. -
26 Februari 2019 - 06:25
Nicole Raymakers:
Wat schrijf je toch altijd heerlijk, heb vreselijk moeten lachen om het klem zitten in het vliegtuig, zo herkenbaar xxxx -
26 Februari 2019 - 06:28
Gertie Both:
Hallo globetrotters.Alleen al van het reisverslag tot Costa Rica lopen de teanen me over de wangen van het lachen.Twee Leonardussen,ik zie het zo voor me. -
26 Februari 2019 - 06:30
Marijke:
Tja Leo.... jij en luchthavens.. geen perfecte combinatie -
26 Februari 2019 - 06:36
Gertie Both:
O,o,o wat een belevenissen allemaal.Nu kan ik geen ambtenaar meer zien,zag ik al niet graag,zonder te denken aan die luiaard op zn tak...Zo beeldend weergegeven!!! -
26 Februari 2019 - 07:42
Jelske:
Super geschreven weer, heb weer heerlijk kunnen lachen!!! -
28 Februari 2019 - 05:07
Marjo:
Af en toe krijg ik wel medelijden met jullie. Wat een ontberingen dienen jullie te doorstaan hihi. Geniet ervan! -
28 Februari 2019 - 10:59
Els:
LEO WAT EEN heerlijk verbeeldend
verhaal. Ik zie letterlijk alles voor, jullie helaas tussen het
Gewone volk met alle littekens van dien, ik heb het over de vlieggtocht. De regengoden waren
Met de Costaricanen, zijn ze dankbaar? Nu schijnt de zon en hoeven jullie niet meer onder een
Afdakje te schuilen. Ik verheug me op de vervolggverhalen van een leuke schrijver.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley