Bootvluchtelingen

Enkele dagen hadden we geen internet, waardoor ik een goed excuus heb even niets te schrijven. Dat wil niet zeggen dat er niets is gebeurd. Enkele dageb geleden zijn we met en gids diep het regenwoud ingelopen op zoek naar lemuren. Er was veel leven in het bos, maar het meeste wat we zagen waren homo sapiens. Ook toeristen op zoek naar apen. Na vele uren kregen we eindelijk waar voor ons geld. Hoog in de bomen zaten een stel apen bladeren te eten. Echt indrukwekkend om dat in het wild te zien. En wat een keelgeluid kunnen die apen opzetten. Joling is daar niets bij vergeleken. Moe maar voldaan zochten we onze chauffeur weer op.

Na de lunch bracht deze ons naar een eiland. De oversteek ging per kano. Marion en twee andere in een kano en ik alleen met de stuurman in de andere. Waarom niet gelijkelijk verdeeld? Direct bij aankomst op het eiland werden we overvallen door apen. Ze sprongen met meerdere tegelijk op je hoofd, ook de soort waar we vanmorgen uren naar hebben gezocht. Deze apen zijn door de mens op het eiland gezet, en daar tam gemaakt. Ontsnappen kunnen ze niet want ze hebben allemaal watervrees. Hier hebben we ook een soort gezien die zich op de achterbenen springend verplaatst. Vele foto's rijker zijn we naar het hotel gegaan.

De volgende morgen al vroeg op pad gegaan, want we moeten de boot halen naar het volgende hotel, wat gelegen is aan de oceaan. Onderweg over de N2, die voor 80 procent uit asfalt en 20 procent uit kuilen bestaat. Sommige kuilen zijn gevuld met water waarin eendjes zwemmen. Gelukkig rijden we een 4wheel drive. Helaas hebben we geen wetsuite aan, waardoor we af en toe onze benen moeten optrekken. Hele afstanden rijden we naast de weg, omdat de weg zelf niet te rijden is.

We hebben desondanks de boot op tijd gehaald. Het hotel lag in een park vol met dieren. Hier werden we elke keer door apen gestoord bij het eten. Bewakers met stokken deden hun best om de apen te verjagen. Toch lukte het een aap mijn annanassap leeg te drinken. Eigelijk wel goed voor mij met mijn suikerziekte.

De volgende morgen weer door per boot naar de havenstad. Een reis per boot en auto, welke een dag in beslag neemt. De volgende morgen al weer om zes uur op want ook nu moeten we weer ver rijden over niet bestaande wegen. Om elf uur bij de boot aangekomen. We waren niet alleen. Wij hadden drie koffers en wat handbagage. Alle andere pagagiers hadden hun hele huisraad bij zich. Zoals, balen rijst, autobanden, matrassen, fietsen, keukenmixer, bossen touw, kippen en eenden in manden. Ja te veel om op te noemen. Dit werd eerst geladen, zodat de boot al aardig diep in het water kwam te liggen. Daarna mochten we een voor een aan boord. Direct moesten we een oranje zwemvest aantrekken. De witte mensen met drieën op een bank, de donkeren met zeven of acht. Ook de gang werd volgeladen met personen. Tenslotte kwamen nog 80 lege emmers aan boord.

De oceaan bleek erg ruw te zijn, en ons bootje een speelbal op de golven. Al snel werden de emmers uitgedeeld. Bijna iedereen bleek rijst gegeten te hebben. Halverwege de overtocht zaten alleen Marion en ik nog fier overeind. De rest lag met een bleker gezicht dan wij op de bank of op de grond. Hier en daar werd ook nog een emmer omgestoten, wat het plezier niet bepaald vergrootte. We voelden ons echt bootvluchtelingen. De overtocht duurde door de hoge golven ook nog twee keer zo lang. Aangekomen in de haven, stond de kade al weer vol met mensen die naar het vaste land wilden. Wij moesten van boord en tussen deze menigte wachten op de koffers. Zag je jouw koffer dan moest je hard bingo roepen, zodat deze door iedereen naar je kon worden doorgegeven.

Ineen rammelbak zij we naar het palmparadijs gereden. Hier werden we hartelijk onthaald en naar een van onze mooiste hutjes begeleid. Direct aan ons eigen privé strand met grote badkuip en rozenblaadjes. Zou het een romantische avond worden?