Beroep

Wees maar niet bang. Ze weten je altijd en overal te vinden. Er is in Vietnam geen ontkomen aan. Hoe je ook je best doet, je ontloopt ze niet. Een dag lang heb ik het geprobeerd door van palmboom naar palmboom te sprinten en me daar achter te verschuilen. Zinloos. Er is geen palmboom, die bereidt is mijn gehele lichaam achter zich te verbergen. Mijn buik is het grootste probleem voor de palmboom. Overigens moet je bij die schuilpogingen oppassen dat er niet zo' n zware vrucht op je kokosnoot valt. Een ziekenhuis vind je in dit land niet altijd binnen handbereik. Zoals gezegd was al mijn moeite tevergeefs. Ze ruiken je al van verre, terwijl ik bij die palmbomen toch echt mijn geur niet achterlaat. Iets wat door de zwerfhonden niet wordt begrepen. Hun verbazing is van hun gelaat af te lezen. Maar we dwalen af. Hun zwarte spleetogen zijn zo goed ontwikkeld, dat ze je al zien, voordat je de hoek omkomt. Hun armharen staan recht overeind. Niet tegen de kou. Nee, het blijken kleine antennes te zijn, waarmee ze de omgeving mee aftasten. Bij een toerist slaan ze op tilt.

Je hebt ze in vele soorten. Er zijn er, die het bij een eerste poging
al opgeven, maar de echte professionele bijten zich in je vast. Zij
laten niet meer los totdat je onder hun aandringen bezwijkt. Ze weten iedere keer opnieuw met hun zielige verhalen over hun
levensomstandigheden jouw gevoelige snaar te raken. Het heeft geen zin om die snaar bij je te zoeken, om hem te ontspannen, want jou snaar zit zeer goed verstopt. Als iemand weet waar ik hem kan vinden, dan beloon ik hem vorstelijk. Meestal is hun partner er vandoor maar heeft die wel enkele kinderen achter gelaten. Die kinderen moeten eten en op school leren. Dat kost natuurlijk geld. Met zielige ogen wordt een beroep gedaan op je goedgevigheid. Het kost moeite om hier weerstand tegen te bieden. 

Nog erger wordt het als ze kinderen inzetten om de handel kwijt te raken. Ze worden door volwassen exemplaren gedropt en aangespoort om de toeristen aan te vallen. Vele uren later worden ze gecontroleerd of ze voldoende succes hebben gehad. Af en toe wordt een kind bestraffend toegesproken om te zorgen dat hij een volgende keer met nog meer ijver te werk gaat. Het heeft ook geen zin je als een plaatselijke Vietnamees te gedragen. Je huidskleur verraad je. Je lengte verteld ieder ander, dit is een toerist. Je postuur helpt je ook niet. Overal om je heen hoor je telkens "Happy Boeddha". Ze denken dan niet alleen aan je wat uitpuilende buik, maar ook aan je uitpuilende portemonnee. Sommige toeristen zijn zo trots toerist te zijn, dat ze dat duidelijk laten merken. Ze dragen een veel te strakke en te korte broek, waaronder harige, witte staken uitsteken, welke weer eindigen in teenslippers. Het bovenlijf wordt nauwelijks bedekt door een vormeloos T-shirt zonder mouwen. Op hun rug zeulen ze de hele dag een rugzak mee, terwijl ze een GSM in de aanslag hebben om foto's te maken, of om contact te leggen met het thuisfront. Hun andere hand is meestal gevuld met een klein plastic flesje met water. Deze toeristen worden veelal met rust gelaten, daar valt toch niets te halen, weten ze uit ervaring. Zij lopen zorgeloos over straat, terwijl wij overal worden lastiggevallen. Wij houden ons op de been doordat wij in de omstandheid verkeren het beroep niet te hoeven uitoefenen.  Gelukkig zijn wij geen straatventer.