Sarapiqui

Van Totuguero naar Puerto Viego de Salamanca is bijna een dag reizen. Het is dan ook van noord Costa Rica naar het uiterste zuiden. Wel blijf je dicht bij de Caribische zee. Eerst met de boot anderhalf uur varen naar een verzamelplaats waar je met een bus over een kiezelweg naar de verharde weg werd gebracht. Op deze verzamelplaats zagen we een kleine felgele slang. Deze is uiterst gevaarlijk. Hier vertelden ze ons dat de inlanders altijd het juiste tegengif weten in te spuiten. Bij toeristen is dit moeilijk omdat zij alleen weten dat ze door een slang zijn gebeten, maar in de consternatie niet meer weten hoe die eruit zag. Ieder gifslang heeft zijn specifieke tegengif. Toch overlijdt er niemand meer aan een beet van een reptiel. 

We zagen hier ook een kaaiman van ongeveer anderhalve meter. Mensen worden meestal niet aangevallen. De gids vertelde ons dat kaaimannen kanibalen zijn. De kleintjes worden door de groten veroberd. Ik kon de gids vertellen dat ik dan ook een kanibaal was. Ik eet varkensvlees en Marion zegt heel vaak dat ik................. ben.


Na de lunch kregen we onze huurauto. Natuurlijk proberen ze je weer een betere verzekering te laten afsluiten. Maar ik vertelde hem dat ik al 27 schadevrije jaren had. Statisch gezien moet ik dan volgens hem snel betrokken worden bij een ongeval. Met enige tegenzin overhandigde hij dan ook de sleutel van een nagenoeg nieuwe Toyota RAV4. Een fourwheel drive met GPS. Nu moet je weten dat in Costa Rica de huizen over het algemeen geen adres hebben. Bijna alle hotels staan met hun naam in het GPS systeem. Zo ook onze bestemming aan het bounty strand. Vier uur later en twee ongelukken onderweg daadwerkelijk zien gebeuren, bereikten wij ons bounty strand. Tropische regenbuien verhinderden ons het strand te bezoeken. We hebben vanuit onze hut de gehele dag door een waas de oceaan gezien. 


Ik heb mijn zoon gevraagd mijn post af en toe te openen en de belangrijkste naar mij te mailen. De eerste mail was een boete van 81 euro omdat ik 60 reed, waar 50 km is toegelaten. Nu moet je weten dat Max Verstappe met zijn Red Bull raceauto daar nog geen vlieg kwaad kan doen. Iedereen rijdt daar harder dan 50 km. per uur, anders krijg je van achterop rijdende automobilisten een middelvinger te zien. Juist daar staan ze in de bossen te controleren. De politie zegt dat ze mijn beste vriend zijn. Laat ik nu daar net iets, zelfs meer dan iets, anders over denken. Ik kan voortaan tijdens onze vakantie onze pist niet meer laten doornemen, maar ik zal toch moeten betalen. 


Snel hebben we het tropisch regenwoud met zijn stortbuien achter ons gelaten. We zijn op weg naar Sarapiqui. Dit ligt weer in het noorden en staat bekend om het raften over de Sarapiqui rivier. Ik zag het helemaal zitten. In een rubberbootje ging ik de wilde rivier te lijf met slechts een paddel in mijn hand. Ik moest knoeperds van rotsen ontwijken, want kwam je vastzitten dan was de kans op verdrinken groot. Ook watervallen moest ik trotseren. Ik heb al hoogtevrees als ik op een trapje sta wat ik niet vertrouw. Toch nam ik mijn verantwoordelijkheid en koos ik de juiste route in het wilde water. Dit alles stond mij te wachten, maar Marion durfde de uitdaging niet aan, vanwege haar onwillige schouder. Ik heb dan ook geen paddel aangeraakt. Wel ben ik het water in geweest, omringd door kikkers. Het zwembad van het hotel had blijkbaar ook op hen aantrekkingskracht. Je gaat vanzelf mee kwaken. Het liedje van de Efteling spookte weer door mijn hoofd en zou me voorlopig niet meer met rust laten. Na een uurtje riep Marion dat ik uit het zwembad moest komen anders zou ik door een tropische bui nat worden. Snappen jullie die vrouwen logica? 


De volgende dag een rondleiding over een ananaskwekerij gehad. De gids vertelde dat Costa Rica geen leger had. Het geld dat dit bespaarde werd besteed aan gratis onderwijs en gezondheidszorg. Ook kon je van de overheid gratis land en een huis krijgen, maar je moest de Costaricaanse nationaliteit hebben en het land als boer minstens 10 jaar bewerken. Na tien jaar werd het land jouw eigendom. De jongeren die een gratis opleiding hebben genoten, willen niet meer boeren. Dat is namelijk zeven dagen per week hard werken tot de dood je dwingt hiermee te stoppen. De jongeren zien op internet dat een andere manier van leven meer vreugde geeft. Ook zij willen net als de touristen snel verdienen en dan tot in lengte van dagen op reis gaan. Nederland, en met name Amsterdam staat hoog op de bucket list. Dit is nu het grote probleem in Costa Rica en Amsterdam. 


Ik begrijp ze niet. Tourist zijn is best zwaar.