Klongs

Vroeg uit de veren. Vandaag gaan we varen. Nee beter gezegd. Vandaag laten we ons varen. De kapitein haalde ons om zes uur vanmorgen bij de ingang van het Fortuneland hotel te Can Tho op. Vijf minuten verder lag het jacht op ons te wachten tussen de vele waterhyacinthen. Het jacht was zes meter lang, en uitgerust met een buitenboord motor. Deze motor was aan een derde leven begonnen. Eerst diende hij een vrachtwagen, daarna een rijstveld kluiten platwals machine, en nu dit jacht. Aan de motor was een as, van vijf meter lang bevestigd, waaraan de driebladerige schroef was bevestigd. Hierdoor kon het jacht over erg laag water nog varen. Iets waar we later tijdens de tocht nog handig gebruik van hebben gemaakt. Het jacht bestond voornamelijk uit houten planken. De resten letters op de planken verraden het vroegere
leven van de planken. Ze hadden eerst dienst gedaan als reclamebord. Op de twee houten zittingen lag een matras. Achter de zitting zat een wegneembare plank, die onze rug moest steunen tijdens het varen. Om dit enigsinds te verzachten kregen we een reddingsvest achter onze rug. Het jacht was ook voorzien van een cabriokap, welke geheel na believen omhoog of omlaag kon worden gezet. Uiteraard gebeurde de bediening volautomatisch met de hand. Op dit luxe jacht zouden wij de komende zeven uur verblijven, voorlopig zonder opstaande kap, want de zon liet zich nog niet zien.

We zaten goed en wel op het water of de kruin van de zon verscheen boven de horizon. Je zag de zon omhoog schieten. In enkele minuten was hij al in volle glorie te aanschouwen. Hij zou ons de rest van de tocht vergezellen. Het eerste doel was de floating markt. Onderweg zagen we mooie woningen, maar meestal waren het bouwsels op palen. Erg solide, want het stond nog steeds overeind, terwijl er geen houten wand meer rechtstond. Alles helde gevaarlijk voorover. Het viel ons
op, dat de meeste huizen waren voorzien van een walking closet. Overal hingen de kleren buiten. Ieder op een hanger aan het kippengaas. Een wasmachine is overbodige luxe. Hier doet men de was met de hand, met water uit de rivier. Er wordt niet alleen buiten gewassen, maar ook gekookt en indien het werk aan huis kan gebeuren, gewerkt.

We stopten bij een aanlegstijger voor een veerpont, omdat we hier een stokbroodjes verkoper ontwaarden. Peter kreeg de taak om vier maal een broodje met beleg voor ons uit te kiezen. Hij was net aan land toen de veerboot zijn plaats kwam opeisen. We moesten losgooien. Gelukkig heeft Peter ons daarna snel teruggevonden, anders hadden we nu nog geen brood gehad. We kregen een stokbroodje van ongeveer dertig cm. belegd met sla, tomaat, komkommer, koriander, mayonaise, spul wat ik niet kan thuis brengen en een gebakken ei. Zo vers allemaal en dit alles voor drieendertig centen. Schandalig goedkoop.

De floating markt was een belevenis. Grotere boten lagen afgemeerd en volgestapeld met een product. Meestal een groente of fruit. Een lange stok, hoog in de lucht gestoken met daaraan het product, vertelt wat er op de boot wordt verkocht. Het is een en al bedrijvigheid. De grotere boten zijn de groothandels, welke hun waren leveren aan de kleinhandel. Deze varen in kleine bootjes. Wij varen er als pottekijkers tussen door. Botsingen zijn onvermijdelijk, maar we worden immer glimlachend begroet. We besluiten wat ananas te kopen. Onze kapitein weet met zijn mes deze in een mum van tijd om te toveren in vier geschilde partjes, welke lijken op turbo waterijsjes. Het sap loopt langs mijn mondhoeken, over mijn kin, zo achter mijn hemd over mijn borst. De komende tijd zal ik van alle kanten plakken.

De volgende stop was ook weer een floating markt, maar nu kleiner van schaal. Deze markt begint om halfvier 's morgens en stopt om elf uur. Hier zijn we even aan land gegaan. Op kleine plastic stoeltjes hebben we al theedrinkend de bedrijvigheid gadegeslagen. Gelukkig waren de Chinezen, Japanners en Russen bij de eerste markt achtergebleven. Alleen Hollanders vergezelden ons. Zo zie je maar weer. Hollanders zijn nog altijd kooplui die de wereld bevaren op zoek naar handel.

Hier werd alleen Vietnamees en Nederlands gesproken. Iets wat we de rest van de dag ook zouden doen. We kunnen al tot zes tellen. Iedere dag komt er een cijfer bij. Wel merkten we dat een stotteraar beter niet in Vietnam kan wonen. Hij kan hier nooit iets bestellen. Als ik "nam" zeg dan krijg ik er vijf.  Een stotteraar die "nam, nam,nam" zegt krijgt er vijfhonderdvijfenvijftig. Is het een slechte stotteraar en zegt hij alleen "nam,nam" dan krijgt hij er nog altijd vijfenvijftig. Een stotteraar is dus zo failliet. Maar ook ik moet oppassen, want spreek ik het net iets te lang uit, dan krijg ik een man, en daar zit ik nou niet op te wachten.

We varen nu de klongs in. Dit zijn de smallere waterwegen in de
Mekongdelta. Je waant je af en toe varend tussen reusachtige
kamerplanten. In werkelijkheid zijn het waterhyacinthen, palmbomen, bananenplanten, waterlelies, mangrovetakken, vele fruitbomen en niet te vergeten kokosbomen. Je komt ogen en oren te kort. Onze kapitein gaf overal tekst en uitleg. De fotocamera's maakten overuren, op de camera van Marion na. Die lag nog in de taxi die ons naar Can Tho heeft gebracht. Gelukkig hebben we de taxi op kunnen sporen en de chauffeur waakt nu over de camera. Over drie dagen wordt de camera weer met Marion herenigd. Het is even wennen om Marion zo naakt te zien rondhuppelen. Marion kan inmiddels ook weer lachen, na haar huilbui van de schrik. Het is me nu wel duidelijk geworden, wie ze liever om haar nek heeft hangen.

Halverwege de tocht tussen de reusachtige kamerplanten hebben we onze maag gevuld, maar pas nadat we een uiltje hebben geknapt in de aanwezige hangmatten. Iedereen schommelde lekker op en neer. Ik kreeg er geen beweging in, want mijn achterwerk ruste op de grond. Stabiel lag ik wel. Ongerust hoefde ik niet te zijn er uit te vallen. Zo zie je maar weer. Elk nadeel heb zijn voordeel. Na de maaltijd terug naar het hotel gevaren met de cabriokap rechtovereind. We wilden niet als kreeften eindigen in kokend water. Met tranen in de ogen werd van onze goedlachse kapitein afscheid genomen. De aanlegkade lag pal naast de markt bij een uienverkoopster.

De rest van de middag wat gelummeld in het hotel, waarna de taxi naar de wandelboulevard werd genomen om te eten. Drie jaar geleden stonden verspreid langs de boulevard allemaal kraampjes met etenswaren. Deze waren nu nergens meer te bekennen. Zouden de zaken zo goed gegaan zijn, dat ze nu allemaal een restaurant zouden bezitten? Het antwoord kwam even verderop in een zijstraat. Hier rondom een plein stonden ze allemaal gebroederlijk naast elkaar.
Overal vandaan kwamen mensen op scooters om eten op te halen. Het was een grote afhaal chinees. Sambalbij ontbrak echter. Hier hebben we de rest van de avond op een randje gezeten om het te aanschouwen. Regelmatig zagen we scooters met vier personen erop passeren. Soms zelfs met vijf. Pa en ma keurig met een helm op, maar de kinderen moesten het zonder hoofdbescherming doen. Die schedels zijn nog flexibel zullen ze denken. Toch gebeuren er nauwelijks ongelukken. Iedereen rijdt even zacht. Nergens een opgevoerde scooter te bekennen, en ook het uitlaatgeluid is amper te horen. Wat deden wij in onze jeugd verkeerd?

Morgen lekker luieren, want overmorgen gaan we met de taxi acht uur rijden om naar het strand van Vietnam te gaan. We gaan de Russen opzoeken.