Dank
Door: Leo
Blijf op de hoogte en volg Leo
13 Februari 2014 | Vietnam, Hoi An
Dankbaar ben ik voor de vele reacties die ik ontvang. Je merkt
daardoor dat je vele vrienden hebt, die het leuk vinden je tijdens de reis te volgen. Ze zijn in gedachten bij tijd en wijle bij ons. Het
schrijven van het verslag krijgt een dubbel doel. Niet alleen houden we contact met het thuisfront maar tesamen met de foto's worden de verslagen vastgelegd in een fotoboek. Hierdoor
krijgen onze kinderen en kleinkinderen in de toekomst de mogelijkheid om in Vietnam te gaan kijken hoe het zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld. Deze ontwikkeling gaat veel sneller als we denken. Het zit niet alleen in grote zaken, zoals betere wegen en daardoor kortere reistijden, maar ook in de details. Zo hebben we hier nog nergens een Tom-Tom in de auto gezien. Dat zal beslist niet lang meer duren of het zoeken naar een adres in een miljoenenstad is verleden tijd. We rijden nu nog veelal over slechte wegen, waarbij regelmatig onze ademsappel in de keel schiet en onze nieren aan de wandel gaan. Maar ook onze
manier van reizen verandert in de loop der jaren. Vroeger haalden we het niet in ons hoofd om ongepland op reis te gaan. Iedere overnachting, ja zelfs ieder uitstapje werd voor aanvang van de trip al vastgelegd. Nu met de I-pad en de overal aanwezige wifi maakt het mogelijk bij de receptie van het hotel nog via een touroperator een kamer te boeken voor dat hotel. Vraag je het rechtstreeks aan de receptie dan betaal je veel meer. Ik vermoed dat we over enkele jaren alleen maar een hotel binnen moeten wandelen, en dat dan via een chip in onze arm automatisch een kamer wordt geboekt en het verschuldigde bedrag wordt afgeschreven. De manier waarop het nu gebeurd, komt op mij primitief over.
Vandaag rustig aan gedaan. We zijn naar het dorp gegaan en hebben bij een reisbureau een minibus met chauffeur en gids gehuurd, om ons in vier dagen naar het zevenhonderdvijftig kilometer verderop gelegen Da Lat te brengen. Deze stad ligt in de bergen en staat bekend om zijn bloemen. Vele romantische paartjes bezoeken deze stad om hun liefde te bevestigen. Hier kunnen wij dus zeker niet aan voorbij gaan. Vier dagen lijkt veel voor die kilometers, maar de snelweg H17 is niet bepaald een snelweg zoals wij die kennen. De snelweg bestaat voornamelijk uit gat met hier en daar een bultje asfalt. Veertig kilometer per uur is hier al een snelheidsrecord.
Na de reservering zijn we Hoi An verder ingelopen. Wat is het toch druk. Hele wegen zijn afgezet en worden nu gebruikt als scooterparkeerplaats. Het ziet zwart van de mensen met een donkere huid, zwarte haren en een halve lichaamslengte, gestoken in teenslippers en sokken. Wij, met onze hele lichaamslengte hebben een goed overzicht. Het valt ons ook op dat de lampen in de lampions zijn gedoofd. Het is volle maan. Niet alleen de stadsbewoners vieren dit, maar alle boeren uit de omgeving komen ook naar de stad. Een keer in de achtentwintig dagen hebben de bewoners lol. Ze vermaken zich met heel eenvoudige spelletjes. Een klein aardenwerk kruikje hangt aan een galg. Je betaald een klein bedrag, waarna je een masker opkrijgt en een stok in je hand gedrukt. Je mag een poging wagen om met een harde slag het kruikje te vermorzelen. Het lukt bijna niemand. Het halve dorp ligt te schaterlachen op straat als er weer iemand mis slaat. Wij lachen ook hard, maar dit vanwege de entourage. Alle andere spellen waren geinsprireerd, dus afgekeken, van dit spel.
Na het eten aan het water zijn we met de taxi teruggekeerd naar het hotel. We gaan slapen want morgen zullen we lang trillen. Tenslotte nogmaals dank voor de vele reacties. We kunnen hierop niet reageren, want dan blijven we schrijven. Tenslotte zijn we wel op vakantie.
daardoor dat je vele vrienden hebt, die het leuk vinden je tijdens de reis te volgen. Ze zijn in gedachten bij tijd en wijle bij ons. Het
schrijven van het verslag krijgt een dubbel doel. Niet alleen houden we contact met het thuisfront maar tesamen met de foto's worden de verslagen vastgelegd in een fotoboek. Hierdoor
krijgen onze kinderen en kleinkinderen in de toekomst de mogelijkheid om in Vietnam te gaan kijken hoe het zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld. Deze ontwikkeling gaat veel sneller als we denken. Het zit niet alleen in grote zaken, zoals betere wegen en daardoor kortere reistijden, maar ook in de details. Zo hebben we hier nog nergens een Tom-Tom in de auto gezien. Dat zal beslist niet lang meer duren of het zoeken naar een adres in een miljoenenstad is verleden tijd. We rijden nu nog veelal over slechte wegen, waarbij regelmatig onze ademsappel in de keel schiet en onze nieren aan de wandel gaan. Maar ook onze
manier van reizen verandert in de loop der jaren. Vroeger haalden we het niet in ons hoofd om ongepland op reis te gaan. Iedere overnachting, ja zelfs ieder uitstapje werd voor aanvang van de trip al vastgelegd. Nu met de I-pad en de overal aanwezige wifi maakt het mogelijk bij de receptie van het hotel nog via een touroperator een kamer te boeken voor dat hotel. Vraag je het rechtstreeks aan de receptie dan betaal je veel meer. Ik vermoed dat we over enkele jaren alleen maar een hotel binnen moeten wandelen, en dat dan via een chip in onze arm automatisch een kamer wordt geboekt en het verschuldigde bedrag wordt afgeschreven. De manier waarop het nu gebeurd, komt op mij primitief over.
Vandaag rustig aan gedaan. We zijn naar het dorp gegaan en hebben bij een reisbureau een minibus met chauffeur en gids gehuurd, om ons in vier dagen naar het zevenhonderdvijftig kilometer verderop gelegen Da Lat te brengen. Deze stad ligt in de bergen en staat bekend om zijn bloemen. Vele romantische paartjes bezoeken deze stad om hun liefde te bevestigen. Hier kunnen wij dus zeker niet aan voorbij gaan. Vier dagen lijkt veel voor die kilometers, maar de snelweg H17 is niet bepaald een snelweg zoals wij die kennen. De snelweg bestaat voornamelijk uit gat met hier en daar een bultje asfalt. Veertig kilometer per uur is hier al een snelheidsrecord.
Na de reservering zijn we Hoi An verder ingelopen. Wat is het toch druk. Hele wegen zijn afgezet en worden nu gebruikt als scooterparkeerplaats. Het ziet zwart van de mensen met een donkere huid, zwarte haren en een halve lichaamslengte, gestoken in teenslippers en sokken. Wij, met onze hele lichaamslengte hebben een goed overzicht. Het valt ons ook op dat de lampen in de lampions zijn gedoofd. Het is volle maan. Niet alleen de stadsbewoners vieren dit, maar alle boeren uit de omgeving komen ook naar de stad. Een keer in de achtentwintig dagen hebben de bewoners lol. Ze vermaken zich met heel eenvoudige spelletjes. Een klein aardenwerk kruikje hangt aan een galg. Je betaald een klein bedrag, waarna je een masker opkrijgt en een stok in je hand gedrukt. Je mag een poging wagen om met een harde slag het kruikje te vermorzelen. Het lukt bijna niemand. Het halve dorp ligt te schaterlachen op straat als er weer iemand mis slaat. Wij lachen ook hard, maar dit vanwege de entourage. Alle andere spellen waren geinsprireerd, dus afgekeken, van dit spel.
Na het eten aan het water zijn we met de taxi teruggekeerd naar het hotel. We gaan slapen want morgen zullen we lang trillen. Tenslotte nogmaals dank voor de vele reacties. We kunnen hierop niet reageren, want dan blijven we schrijven. Tenslotte zijn we wel op vakantie.
-
16 Februari 2014 - 03:18
Jacqueline:
Goeie reis en als de weg inderdaad zo slecht is wil ik adviseren doe een niergordel om dat reist comfortabele. Mooie rei maken jullie en wij dus ook een beetje. Dank. -
16 Februari 2014 - 10:39
Anneke:
Toch maar even reageren en nu maar hopen dat je de tijd kunt vinden alles te lezen.......
Jullie zakken, ldenk ik ,langzaam richting Ho Chi Minh? Dalat schijnt heel mooi te zijn, wij zijn er niet geweest een mens moet tenslotte keuzes maken...
Wel lekker reizen in een privé busje, denk ik!
Geniet van al het moois!! -
16 Februari 2014 - 13:16
Caroline En Cees Van Vessem:
Hoi Marion en Leo,
Na een telefoontje van Els ben ik even op Waarbenjij.nu jullie avonturen gaan lezen.
Wat fantastisch om te lezen wat jullie allemaal beleven op jullie reis.
Hier in Nederland lijkt de winter verweg te zijn. Zonnetje schijnt op dit moment met 12 graden op de thermometer.
We hebben nog niet alle verslagen gelezen maar dat gaan we zeker doen.
Caroline zal erg geintresseerd zijn in jullie verblijf in Bangkok en de ervaringen van jullie.
Bangkok staat ook hoog op onze lijst om eens te bezoeken.
We gaan nu naar Eindhoven waar Ingrid haar verjaardag viert. Afgelopen vrijdag op valentijn is de Veldhuizen tweeling weer een jaartje ouder geworden.
Geniet van jullie reis en we hopen komend jaar jullie weer eens te ontmoeten.
Liefs,
Caroline en Cees
-
16 Februari 2014 - 13:34
Els:
Weer zo,'n leuk verhaal van
Leo, het is of ik naast jullie loop, kan evenwel met mijn lengteniet over al die zwarte lachende
En
vollemaan genietende mensen heen kijken maar ik zie het onschuldige festijn voor
Mij.
Blijf blij en gezond, dat is mijn wens voor jullie -
18 Februari 2014 - 17:46
Nicole:
Ik lees je verslagen heel graag je kunt meesterlijk schrijvenm, het is net of ik ik mee reis. Alleen is de temperatuur hier een bietje anders , ha ha
-
19 Februari 2014 - 10:23
Vincent :
Mooie vakantie !!!
Waarom eet je geen loempia's ?
Ik zie hier alleen tentjes met Vietnamese loempia's
Hier in china erg koud , handel wel goed !
Ook groetjes van Ruben
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
