Niets
Door: Leo
Blijf op de hoogte en volg Leo
09 Februari 2014 | Vietnam, Hanoi
Eigenlijk wil ik geen verslag schrijven over deze dag, want we schamen ons. We hebben niets gedaan. We zijn vele duizenden kilometers van huis, en dan doen we niets. Zo laat mogelijk hebben we de slaap uit onze ogen gewreven. Langer wachten was echt niet mogelijk. De kok en de bediening in het ontbijt restaurant zouden over een half uur op hun scooter onderweg naar huis gaan. Marion zou toch graag haar geroosterd brood willen hebben, en ik mijn drie eieren, gebakken, sunny side
down. Veel bosuitjes, peper en zout. Iedere morgen weer een lekkernij. Gevolgd door een flink portie nasi, overgoten door sojasaus. De bediening was al vanaf vijf uur vanmorgen aan het werk, en het leek of ze nog steeds peper in hun achterwerk hadden zitten. Wij daarentegen liepen erbij alsof we bestrooid waren met zout op onze staart. Een paar koppen koffie later, gingen we naar de lounge om Peter en Marijke te ontvangen. Zij kwamen met de taxi van het Riverside hotel, waar ze de vorige dag waren gedropt, na hun Halong Bay trip. We wilden uitgebreid hun verslag van deze reis horen. Onder het genot van versuitgeknepen sinaasappels kregen we enthousiaste verhalen te horen. Ze hadden heel veel gedaan, en hadden nu een dag nodig om bij te komen. Zij deden vandaag niets.
Na hun vertrek tripadvisor geraadpleegd. Ik wilde een leuk restaurant in de gids vinden, om deze dag romantisch af te sluiten. Vele beoordelingen gelezen met als resultaat een tweetal goed scorende restaurants, welke maar op een paar honderd meter van ons hotel gesitueerd waren. Om zes uur de lift naar de lobby genomen. Normaal stoppen we bijna op iedere etage, maar nu gleed de lift in een ruk naar de begane grond. Helaas hadden we daardoor ook geen mini gesprekjes met andere hotelgasten. Deze kunnen leuk zijn. Je merkt ook dat ieder land zijn eigen humor heeft. De Hollandse humor is grenzeloos, maar wordt buiten onze grens bijna niet begrepen. Zo stapte er laatst een man in de lift met heel duidelijk een keppeltje op zijn hoofd. Op zijn T-shirt stond met koeienletters Reebok. Ik keek die man aan en zeg tegen hem met gefronst voorhoofd: Reebok? Reebok? Volgens mij komt U uit Israel. Stomverbaasd verliet hij de lift. Zoveel vernuft had hij nog nooit meegemaakt. Dat de etages in het buitenland in een lift anders worden aangeduidt dan we gewend zijn, is ons door schade en schande wijs geworden. Een dertiende verdieping vind je in een hotel tevergeefs. De twaafde etage wordt direct gevolgd door de veertiende. Zo draaien ze de B (begane grond) en de G (garage) in het buitenland om. Wij wilden gaan winkelen, dus drukten wij op de B om naar de lounge te gaan. De liftdeur ging open en wij stapten naar buiten. Stonden we in de B (basic) waar ze uitgebreid de was uit de stortkokers aan het vissen waren. Bekomen van hun verbazing werd ons gezegd op de G (ground floor) te drukken. Een etage hoger vervolgden wij onze weg naar buiten.
Ik had een stratenplan getekend en in een rustig tempo gingen we op pad naar het restaurant.
Al vrij snel stonden we voor een gesloten deur. Hierop was in het Vietnamees iets geschreven. Wij bedachten, dat ze eventueel failliet waren, sluitingsdag hadden of dat ze in verband met Chinees Nieuwjaar een maand niet wilden koken voor gasten. We zullen het wel nooit te weten komen. Op naar het tweede restaurant. Einde van deze straat links en dan alsmaar rechtdoor tot een rotonde. Na twintig minuten liepen we op een ovaal, maar nergens het restaurant te vinden. Het moest hier toch ergens zijn. Even aan een Vietnamees vragen. Blijkbaar bevonden we ons in een niet toeristische wijk. Wij waren nu een toeristische attractie. Iedereen wilde ons helpen, maar niemand kende het restaurant. Een jong meisje raadpleegde haar GSM en zei dat we wel heel erg ver van dat restaurant verwijderd waren. Google maps had ons totaal de andere kant op gewezen, dan waar we konden eten. We zijn toen maar met lood in onze schoenen hotelwaards gegaan.
Aangekomen bij het hotel waren we voor niets naar buiten gegaan. In onze magen zat niets. Morgen hoop ik wel iets te kunnen opschrijven.
down. Veel bosuitjes, peper en zout. Iedere morgen weer een lekkernij. Gevolgd door een flink portie nasi, overgoten door sojasaus. De bediening was al vanaf vijf uur vanmorgen aan het werk, en het leek of ze nog steeds peper in hun achterwerk hadden zitten. Wij daarentegen liepen erbij alsof we bestrooid waren met zout op onze staart. Een paar koppen koffie later, gingen we naar de lounge om Peter en Marijke te ontvangen. Zij kwamen met de taxi van het Riverside hotel, waar ze de vorige dag waren gedropt, na hun Halong Bay trip. We wilden uitgebreid hun verslag van deze reis horen. Onder het genot van versuitgeknepen sinaasappels kregen we enthousiaste verhalen te horen. Ze hadden heel veel gedaan, en hadden nu een dag nodig om bij te komen. Zij deden vandaag niets.
Na hun vertrek tripadvisor geraadpleegd. Ik wilde een leuk restaurant in de gids vinden, om deze dag romantisch af te sluiten. Vele beoordelingen gelezen met als resultaat een tweetal goed scorende restaurants, welke maar op een paar honderd meter van ons hotel gesitueerd waren. Om zes uur de lift naar de lobby genomen. Normaal stoppen we bijna op iedere etage, maar nu gleed de lift in een ruk naar de begane grond. Helaas hadden we daardoor ook geen mini gesprekjes met andere hotelgasten. Deze kunnen leuk zijn. Je merkt ook dat ieder land zijn eigen humor heeft. De Hollandse humor is grenzeloos, maar wordt buiten onze grens bijna niet begrepen. Zo stapte er laatst een man in de lift met heel duidelijk een keppeltje op zijn hoofd. Op zijn T-shirt stond met koeienletters Reebok. Ik keek die man aan en zeg tegen hem met gefronst voorhoofd: Reebok? Reebok? Volgens mij komt U uit Israel. Stomverbaasd verliet hij de lift. Zoveel vernuft had hij nog nooit meegemaakt. Dat de etages in het buitenland in een lift anders worden aangeduidt dan we gewend zijn, is ons door schade en schande wijs geworden. Een dertiende verdieping vind je in een hotel tevergeefs. De twaafde etage wordt direct gevolgd door de veertiende. Zo draaien ze de B (begane grond) en de G (garage) in het buitenland om. Wij wilden gaan winkelen, dus drukten wij op de B om naar de lounge te gaan. De liftdeur ging open en wij stapten naar buiten. Stonden we in de B (basic) waar ze uitgebreid de was uit de stortkokers aan het vissen waren. Bekomen van hun verbazing werd ons gezegd op de G (ground floor) te drukken. Een etage hoger vervolgden wij onze weg naar buiten.
Ik had een stratenplan getekend en in een rustig tempo gingen we op pad naar het restaurant.
Al vrij snel stonden we voor een gesloten deur. Hierop was in het Vietnamees iets geschreven. Wij bedachten, dat ze eventueel failliet waren, sluitingsdag hadden of dat ze in verband met Chinees Nieuwjaar een maand niet wilden koken voor gasten. We zullen het wel nooit te weten komen. Op naar het tweede restaurant. Einde van deze straat links en dan alsmaar rechtdoor tot een rotonde. Na twintig minuten liepen we op een ovaal, maar nergens het restaurant te vinden. Het moest hier toch ergens zijn. Even aan een Vietnamees vragen. Blijkbaar bevonden we ons in een niet toeristische wijk. Wij waren nu een toeristische attractie. Iedereen wilde ons helpen, maar niemand kende het restaurant. Een jong meisje raadpleegde haar GSM en zei dat we wel heel erg ver van dat restaurant verwijderd waren. Google maps had ons totaal de andere kant op gewezen, dan waar we konden eten. We zijn toen maar met lood in onze schoenen hotelwaards gegaan.
Aangekomen bij het hotel waren we voor niets naar buiten gegaan. In onze magen zat niets. Morgen hoop ik wel iets te kunnen opschrijven.
-
11 Februari 2014 - 19:19
Robbie:
Hierbij een gedicht over niets...
Niets tweemaal
Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.
Ook al zijn we nog zo hardleers
op de grote school van ’t leven,
geen winter, geen zomer wordt ons
nog een keertje opgegeven.
Niet één dag keert ooit terug,
twee nachten zijn nooit identiek,
geen kus is als een andere,
elke oogopslag is weer uniek.
Gisteren noemde iemand plots
in mijn bijzijn luid jouw naam
- het leek alsof een rode roos
naar binnen woei door het raam.
Nu we samen zijn vandaag,
haal ik mijn blik van je gezicht.
Een roos? Hoe ziet een roos eruit?
Is dat een bloem? Een steen wellicht?
Onzalig uur, onnodige vrees,
waarom bemoei jij je ermee?
Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.
Lachend en elkaar omhelzend
verzoenen we ons met elkaar,
ook al zijn we zo verschillend
als twee druppels zuiver water.
(Van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska) -
12 Februari 2014 - 00:10
Anneke:
Het gedicht van Robbie is prachtig maar het verslsg is maar niets!
-
12 Februari 2014 - 01:47
Marion:
Wat een mooie reactie van jou, lieve zoon. Waar heb je dat nu weer gevonden...zo zie je maar weer dat NIETS eigenlijk een heleboel WEL is.....daarbij valt Leo's verslag in het NIETS...
NIETS dan liefs voor iedereen die "NIETS" met veel plezier gelezen heeft...xxx -
13 Februari 2014 - 15:50
Els:
mooi, Sunny-boy. -
13 Februari 2014 - 16:15
Nicole:
Erm menneke, geen eten :-( maar wel een leuke ervaring verder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
