Stank

Vandaag gaan we naar het laatste land van deze reis. We lassen een pauzedag in. Tijdens een pauzedag spelen we niet voor toerist. We bezoeken geen tempels, pagodes, musea of markten. Tourist zijn is best vermoeiend, en ook verantwoordelijk. Je moet je centen zo goed mogelijk uitgeven in een land wat grotendeels afhankelijk is van tourisme. Je mag iemand niet teveel geven, want dan voelen de Aziaten zich gekrenkt. Zij denken dat de gever zich dan verheven voelt boven de ontvanger. Geef je echter te weinig dan waardeer je hun diensten niet. Dat alles met een valuta waar je niet dagelijks mee omgaat. Je hebt ook geen benul, wat het dagelijkse leven in een land kost. Meestal verblijf je in een op westerlingen georienteerd hotel en eet je ook in een restaurant gelegen in een touristenaeria, waar de prijzen heel wat hoger liggen dan elders in het land. Het fooigeld daarop baseren zou veel te hoog zijn. Je wilt ook dat zoveel mogelijk mensen een graantje van je mee pikken. Je laat de ene keer Piet je koffers naar je kamer dragen en bij het verlaten van het hotel vraag je of Jan dit kan doen. Onbezoldigd tourist kun je dan ook alleen goed
doen als je af en toe gas terug neemt.

Tot half drie hebben we gelanterfanterd in ons hotel. Peter en
Marijke, vergezeld door de taxichauffeur, kwamen ons afhalen. Binnen twintig minuten arriveerden we op de luchthaven.
Hier verliep het inchecken veel sneller dan gedacht, waardoor er nog tijd was voor een hapje en een drankje. We zagen dat frites in een houten mini tobbe werd geserveerd. Deze was groot genoeg om al onze magen te vullen. Vier drankjes en de tobbe besteld. Bleek na twee cm van de bovenkant een valse bodem in de tobbe te zitten. Frites in een mum van tijd op, maar we weigerden nieuwe te bestellen. We laten ons niet twee keer pakken.

De vliegreis verliep voorspoedig, en de douaneformaliteiten gingen ook vlot. We hadden al in december een visum gekocht bij de ambassade in Den Haag. Met de taxi naar het hotel. Man wat reed deze taxi langzaam. We werden eerst door alle andere taxi's ingehaald, vervolgens begonnen ook de zwaarbeladen vrachtauto's ons in te halen. We maanden de chauffeur tot snelheid, maar hij bleek geen woord engels te verstaan. Integendeel, hoe meer wij maanden, hoe langzamer hij reed. De scooters begonnen ons nu links en rechts om de oren te vliegen. Toen we een half uur langs een muilezel bleven rijden, gaven we de moed op hem tot een hogere snelheid te bewegen. Onbegonnen werk, daarbij speelde hij ook nog met het gas, waardoor we continue op onze zitting op en neer schoven. Moet een komisch gezicht zijn geweest voor alle voetgangers langs de weg om ons zo te zien voortbewegen. Ze hadden tijd genoeg om
het te aanschouwen. Bleek dat hij ook het opgegeven adres niet kende. Nadat we half Hanoi hadden gezien wezen we op het telefoonnummer van het hotel, maar ook na telefonisch contact, zagen we het hotel niet dichter bij komen. Peter liet het adres van het hotel op zijn GSM zien, want mogelijk had hij mijn geschreven adres niet kunnen ontcijferen. De verwarring werd nog groter, maar wij begrepen dit pas achteraf. Het hotel had namelijk twee ingangen. Ik had het adres van de ene ingang laten zien en Peter dat van de andere ingang.

We zijn door de straten van het oude Hanoi gaan zigzaggen. Gelukkig, was daar eindelijk onze slaapplaats. Via het restaurant liepen we aan de achterzijde het hotel binnen, waardoor de receptie heel verrast opkeek. De kamers lagen al op ons te wachten. Wij hadden een redelijke kamer, maar Peter en Marijke konden hun kont niet keren. Is niet erg voor een nacht maar twee nachten is voor hun wat veel gevraagd. Daarbij bleek ook hun badkamer enorm te stinken naar rioollucht. Peter had alle afvoerputjes al met water gevuld, maar als een endere hotelgast water gebruikte, dan werd bij Peter de zwanehals weer leeggezogen. Niet te harden die stank. Met watjes in de neusgaten zijn ze uiteindelijk toch in slaap gevallen, maar morgen direct een andere kamer vragen. Hopenlijk lukt dit.