Vrolijke dag

Heerlijk uitgeslapen aan het ontbijt in het Teav Boutique hotel
maakten we plannen voor vandaag. We gaan markten bezoeken en 's middags naar het Koninklijke Paleis, waar ook de zilveren Pagoda te bewonderen valt. Met de resten van het croisantje nog achter de kiezen, stapten we in de Tuk-Tuk. Niet nadat we dachten in de maling genomen te worden. Er kwam een bromfiets voorrijden met erachter een kunststof badkuip met afdakje. Zouden wij zo stinken, dat we ons eerst moesten afspoelen, of is het een service van het hotel aan de gasten, om af te koelen. De badkuip was leeg. Het bleek een hypermoderne uitvoering van een Tuk-Tuk.  In de badkuip reden we naar de Russische markt, waar geen Rus was te vinden. Allemaal kraampjes zo dicht bij elkaar gelegen, dat het zonlicht geen kans zag om er licht over te
laten schijnen. Iedere soort waren had zijn eigen gebied. Er was van alles te koop. Van bloemen, kleding, groenten, vis, vlees tot zelfs een regio waar ze uitsluitend bromfietsonderdelen verkochten, verdeeld in gebruikte en nieuwe.

Bij een van de kraampjes verkochten ze broekriemen. Ik had mijn oog laten vallen op een krokodilleleren exemplaar. Ze vroeg hier
honderdtwintig dollar voor. Maar nadat ze mijn blauwe ogen zag zakte ze al naar achtenzestig dollar. Vele onderhandelingspogingen later, waarbij ze mijn voorhoofd al verschillende keren met een tissue had moeten afvegen, zaten we nog dertien dollar uit elkaar. Ik op vijftig en zij op drieenzestig. We zaten muurvast. Belangrijk is dan om niet te bewegen en nergens meer op te reageren. Ik fixeerde mijn blik op een sinasappel, welke tussen al het andere fruit opviel, omdat de
bazin hem voor de helft had doorgesneden, en hij zo langzaam begon uit te drogen. Eindelijk, de sinasappel was nog niet helemaal droog, type ze zestig in op het rekenapparaat. Ik reageerde nog niet. Alleen de druppeltjes op mijn voorhoofd verraadden dat ik mijn doel zag naderen. De spanning werd ondraaglijk. Nu typte ze achtenvijftig in, en zei daarbij dat ik wel moest reageren. Met andere woorden er zit nog rek in de prijs. Tweeenvijftig was mijn genereus bod. Dit kon ze echt niet
accepteren, want dan had ze geen winst. Ik zei, dat in alle reisgidsen vermeld staat, niet op de Russische markt te kopen, want alles was toch niet echt. Dat klopt, kregen we als antwoord, voor wat betreft de merken, maar een tas van Dior is niet van Dior, maar wel van leer gemaakt. Hierop zei ik dat een krokodillelederen riem niet van krokodilleleer is maar wel van leer. Daarop verwijderde ze de gesp van de riem en liet mij de binnenzijde van het leer zien. Ter vergelijking pakte ze een andere riem, met krokodillen print en toonde ons het verschil. Deze laatste riem mochten we voor tien dollar hebben. Maar
de prijs is nog steeds te hoog. We probeerden de laatste door iedereen toegepaste truc, en liepen heel langzaam aan. Vijfenvijftig riep ze. Met een smile draaide ik me om en accepteerde dit laatste bod. Nog een heel bedrag, voor een broekriem, waarvan je voor vijftig procent weet dat deze niet echt is. Hierdoor weet ik nog niet wie er heeft gewonnen in de onderhandelingen. Wel weet ik dat het nog altijd een leuk spelletje is.

Terug in onze badkuip gingen we op weg naar de centrale markt. Dit is een door de Fransen gebouwde hal, waar vele Cambodjanen hun winkeltje hadden. Centraal werden glimmers en horloges aangeboden, terwijl de uitlopers werden gevuld door al wat een mens nodig heeft. Hier troffen we Peter en Marijke aan. Peter was druk bezig zich te persen in een te kleine XXXL polo. Met zijn beide armen omhoog, probeerde de verkoper het shirt over zijn verborgen sixpack te trekken. Of de goede man nog zaken heeft kunnen doen, weet ik niet meer, want wij zijn na wat uitwisselingen van wetenswaardigheden doorgelopen. Bij de horloges konden we onmogelijk een keuze maken. In de glazen vitrinnes lagen de horloges niet uitgestald. De vitrinnes werden gevuld door de horloges erin te laten vallen tot de kast geheel vol lag. Gevolg een berg van horloges, waardoor de schoonheid van iedere horloge ten onder ging in de massa.

Aan de rand van de markt hebben we nog een drankje gedronken, dat ijs en ijskoud was. Niet verwonderlijk, want het kraampje lag naast de ijsblokjes verkoper. Grote staven ijs, ik schat 200 x   30 x 20 cm, werden met de vrachtwagen aangevoerd. Deze staven werden in stukken gezaagd en daarna door de verhakselaar geduwd. Een platic baal vol met
ijsklontjes was het resultaat. Deze werden op de schouder naar de diverse eettentjes en visboeren gebracht. Een wonderlijk schouwspel.

Pas om twee uur in de middag gingen de deuren open van het Koninklijk paleis. Voor ons was de  op een na belangrijkste attractie van Phnom Penh een teleurstelling. Op het verharde terrein was het bloedheet. In vele gebouwen mocht je niet in, maar mocht je alleen van buiten een glimp opvangen. Ook de zilveren pagoda was teleurstellend. De vloer was geheel bedekt met zilveren platen. Je zag hier echter maar een heel klein gedeelte van. De rest was afgedekt. Verder zag je in etagaires vele dezelfde bhoeda's staan uitgevoerd in goud en zilver.

Teleurgesteld verlieten we het terrein van het paleis al weer vrij
snel. Onze badkuip bracht ons laverend tussen het verkeer weer terug naar onze kamer, waar we even gingen rusten alvorens aan de oever van de rivier te gaan eten. Al met al een gezellige en vrolijke dag mede veroorzaakt door onze rijdende badkuip. Morgen vliegen we naar Hanoi, en zijn we in Vietnam. We laten dan de dollars en de bath achter ons en begroeten dan de Dong. Zullen we snel aan deze valuta wennen?