Tempeldag

Vanmorgen voor het eerst ontbeten in het Smiling hotel te Siem Reap. We merken dat dit hotel vooral geboekt wordt door Koreanen. Het ontbijt valt tegen. Heel veel oosterste gerechten, maar weinig brood. Het is ook niet vers. Beleg bestaat alleen uit twee soorten jam. Iets wat ik vanwege mijn suikerziekte links moet laten liggen. Rechts kan ik wel eieren eten, wat ik dan ook in ruime mate doe. Deze morgen zijn het er drie. Daarbij een glas melk, onderwijl kijkend naar de Koreanen. Ons valt op dat ze heel erg met zich zelf bezig zijn. Niemand groet. Ze lopen b.v. direct een lift binnen zonder jou eerst uit te laten stappen. Ze geven je geen ruimte op een trap, maar dan hebben ze aan mij toch een verkeerde. Mezelf extra breed makend, ga ik geen stap opzij. Uiteindelijk valt dan bij hen de yen, en maken ze ruimte.

Het matras van ons bed was zo hard, dat we 's nachts het bed hebben verruild voor de stenen vloer. Dat ligt een stuk zachter. Toch werden we gebroken wakker, en moesten we eerst onze botten kraken, alvorens we fatsoenlijk naar de badkamer konden lopen. Koreanen doen hier blijkbaar een moord voor.

Om negen uur stond onze chauffeur in de lobby. Vandaag bracht hij ons voor vijfendertig dollar overal heen. Wij wilden de tempels, zoals Angkor Wat, gaan bezoeken. Eerst moesten we naar een kantoor om een toegangsticket te kopen voor alle tempels. Peter en ik gingen daarvoor in de rij staan, maar Marijke en Marion kregen te horen dat ze ook uit de auto moesten komen om foto's te nemen. Snel de camera's gezocht en uit de auto gekropen om enkele actiefoto's van ons te nemen. Helemaal verkeerd. Ze moesten ook bij ons in de rij gaan staan, want iedereen moest op de foto, zodat de toegangskaart gepersonaliseerd werd. Met fototicket terug in de auto en rijden maar naar de eerste tempel. Stonden we al direct in de file. De poort naar de Bayon tempel kon slechts een auto tegelijk doorlaten. De file ernaar toe was echter drie rijen dik. Ook werden we nog door de behendige tuk-tuks ingehaald. Tuk-tuks in Cambodja bestaan uit een aanhangwagen geschikt voor vier westerlingen of zesentwintig oosterlingen, getrokken door
een bromfiets. Deze zwermen als bijen om de auto's heen. Iedereen doet alsof hij het belangrijkst is in het verkeer. Dat is de manier om vooruit te komen. Toch hebben we nog geen ongeluk gezien.

De tempels zijn zeer indrukwekkend, vooral de laatste die we
bezochten, namelijk Angkor Wat. Deze reusachtige tempel wordt nog steeds gerestaureerd. Hierbij stapelt men de gevonden grote
rotsblokken weer op elkaar, zoals men denkt dat het geweest is.
Duidelijk is echter te zien dat dit monnikkenwerk niet altijd is
gelukt. De relieftekeningen lopen niet altijd door. Zie je echter de
berg rotsblokken, waaruit gekozen kan worden, dan is het een wonder dat de puzzel toch aardig lukt. Vreemd zijn ook de zeer hoge en dikke bomen, die op en in de rotsblokken hun wortels hebben en zo de tempel overwoekeren. Het gebied waar de tempels liggen is reusachtig groot. Toch word je bijna over de voet gelopen door de vele toeristen. Nergens is echter een toilet te bekennen. Toen we hier na vroegen, werd ons een dikke boom aangewezen. Er achter ziet niemand je. Voor Marion hadden ze ook een oplossing. Zij kreeg een sarong aangeboden. We hebben de boom toch maar geen water gegeven. We besloten het vocht
uit te zweten. Niet zo moeilijk onder een tropische zon en lopend over een stenen plein. Ik hou van bakplaten, alleen ben ik dan niet graag het vlees op de bakplaat.

's Avonds zijn we met onze taxi naar het acrobatisch circus geweest. P en M besloten om te gaan winkelen. Het circus bestond uit jonge Cambodjaanse studenten, die vele acrobatische toeren hadden gestopt in een verhaaltje over het overwinnen van de angst voor geesten. Leuk gebracht en ze kregen ook regelmatig onze handen op elkaar. Wij mochten zelfs een keer meedoen, door de geesten met ons gegil te verdrijven. Blijkbaar had ik zo hard gegild, dat de spoken een kwartier langer dan gepland weg bleven. De voorstelling liep hierdoor geweldig uit.
Na de voorstelling werden we door de chauffeur weer naar onze vrienden gebracht, die intussen een restaurant hadden uitgezocht. Op straat vonden we een tafel. Het had de sfeer van een zwoele avond aan de Costa del Sol. Onze buikjes waren zo vol gegeten, dat we niet met zijn allen in een tuk-tuk mochten. Ze brachten ons alleen terug naar het hotel als we ons zouden verdelen over twee tuk-tuks. Morgen moesten ze ook nog werken. Ook met twee personen hijgden de tuk-tuks bij de vele
ronde bruggen, die we passeerden. De tempeldag zit er weer op. Morgen gaan we varen.