Balanceren

Vanmorgen na het ontbijt even naar de langs het resort gelegen hangbrug gewandeld. Deze verbindt de beide oevers van de River Kwai en moet daarom zeker vijftig meter overbruggen. In Thailand wordt alles nieuw gebouwd, maar helaas kent de Dikke van Dale van Thailand niet het woordje onderhoud. Je ziet dit overal. Huizen, hotels, straten en zo ook bruggen hebben gaande de tijd erg te lijden van het verval. Onze hangbrug was er ook niet aan ontkomen, en zo te zien al erg oud. Oorspronkelijk bestond de brug uit twee hangkabels, welke ongeveer 1.20 meter van elkaar de rivier overspanden. Ertussen houten balken met daarop gespijkerd planken. Dat was de situatie bij oplevering. Nu
lag de brug er geheel anders bij. De stalen kabels hingen nog op hun plaats, de balken waren veevoer geworden voor de houtwormen. Dat de houtwormen zich er tegoed aandeden zag je duidelijk. Er was vaak nog minder dan de helft van de oorspronkelijke balk over. Nog slechter gesteld was het met de planken. Meer dan de helft ontbrak. Maar dat was nog veilig, want je wist dat je niet in het ontstane
gat kon staan. Erger is het dat je dacht wel op de overgebleven planken kon gaan staan. Sommige waren zo rot, dat ze onder je voeten weg braken. Toch wilden Peter en ik naar de overkant. We speelden Russische roulette, en hielden ons met de handen vast aan de kabels. Onze voeten gebruikten we als back-up. De overkant hebben we nooit bereikt. Als bange wezels met de staart tussen de benen kropen we terug naar onze meisjes. Zij zagen bijna hun levensverzekering in het twintig meter dieper gelegen snelstromende water vallen.

Met de taxi gingen we op weg naar de waterval. Deze waterval ligt in een natuurpark en bestaat uit een aaneenschakeling van zeven watervallen boven elkaar. Op ieder niveau mocht je bij de waterval zwemmen in de natuur. De eigenaar van het resort had ons verteld dat er een mogelijkheid was om ons ter plekke om te kleden. Dus zwembroek en badpak mee in een tasje. De chauffeur wees ons een vervallen restroom aan waar we ons konden verkleden. In een restroom kun je niet rusten, maar wel douchen of naar de toilet gaan. In Thailand wordt echter naieder bezoek aan zo'n ruimte de vloer afgespoeld met water
uit een steelpan. Het gevolg is dat de vloer dan ook zeiknat is. Ik
moest mijn zwembroek zien aan te trekken in een zeer kleine ruimte met natte vloer en daarbij zien te voorkomen, dat mijn Armani sokken en mijn Gardeur broek niet vuil noch nat werden. Eerst mijn schoenveters losmaken. Balancerend op een been je voet uit de schoen zien te wurmen. Schoen op de grond zetten en je besokte voet hier boverop zetten. Weer balanceren om je andere voet vrij te maken. Mijn nekharen worden al nat van enkele zweetdruppels. Nu weer balanceren om je eerste voet te ontdoen van zijn sok. Je voet terug op je platgetrapte schoen zetten en je sok in je broekzak stoppen. He, he, dat is gelukt even bijhijgen. Dit herhalen om je tweede voet van zijn sok te bevrijden. Zweet staat inmiddels op mijn rug. Nu komt het echte
werk. Je moet je been uit een broekspijp zien te halen, zonder dat
daarna deze pijp op de grond valt. Dus je been zo hoog mogelijk
optrekken, dacht ik. Als een ware CanCan danseres met een been omhoog viel ik dus achterover. Gelukkig was de muur dik genoeg om me tegen te houden. Ik zag me al in mijn onderbroek op de parkeerplaats liggen. Door de inmiddels opgedane ervaring lukte de andere broekspijp vrij goed. Het zweet stond echter al in mijn bilnaad. Nog was ik niet klaar, maar de onderbroek en het aantrekken van de zwembroek was daarna kinderspel. Heel anders was het bij het weer aandoen van mijn schoenen. Die waren bij alle escapades zo platgetrapt, dat ik er onmogelijk met mijn tenen direct in kon schieten. Dus bukken om met de
hand te helpen. De ruimte was echter zo klein dat mijn achterwerk tegen de muur kwam, en mijn hoofd daardoor tegen de ertegenover gelegen wand knalde. Au, dat deed even zeer. Gelukkig was het zweet inmiddels tot aan mijn tenen gezakt, dus mijn voeten gleden soepel in de schoenen. He, he, mijn zwembroek is aan. Nu alles in omgekeerde volgorde om me weer aan te kleden om door het park naar de waterval te wandelen. Hierbij bedek je toch fatsoenlijk je zwembroek met je broek en je blote buik met je hemd. Veel mensen dachten daar anders over. Ik begrijp nu waarom.

Decadend als we waren lieten we ons als een van de weinige met een golfcar naar het eerste watervalplateau brengen. Helaas ging de golfcar niet verder. De omgeving is schitterend, maar schijnbaar stond dat ook in een Russische folder. Overal Russen, en nog eens Russen. Wij stonden daar als een stelletje verloren Hollanders tussen. We wilden iets meer rust en wat minder Rus, dus op naar het volgende niveau. Weer erg mooi, maar nog steeds teveel mensen. Op naar niveau drie, dus wederom driehonderdvijftig meter klimmen. Jullie raden het al ook hier Russen. Onze motivatie om nog verder te klimmen was echter
geslonken. Peter en Marijke wilden hier het water in. Zij denken dat ze hier nooit meer terugkomen. Aangezien wij daar anders over denken, hoefden wij niet perse het water in. Iemand moet ook de spullen bewaken. Zij kleden zich uit, en liepen door de modder en over de gladde boomwortels naar het water. Aan de rand van het water wemelden het echter van de grote vissen. Deze lagen klaar om je direct aan te vallen als je ook maar een teen in het water liet zakken. Bij de massagesalons moet je ervoor betalen, maar hier kreeg je een hele behandeling gratis. Uiteindelijk toch de angst overwonnen, doken Peter en Marijke tussen de vissen. Het water was fris, maar niet te koud.
Beide spraken na afloop van een unieke prestatie. Ik zou er veel spijt van krijgen, maar om me te troosten knuffelde Marijke me heel intens. Ik werd hierdoor nog natter dan de zwemkampioenen. Sterker nog, Marijke was alweer bijna droog.

Terug naar onze golfcar, die ons weer snel naar de taxi bracht. Samen met de chauffeur nog wat Thais gegeten, voordat we naar ons volgend resort gingen. Het Felix River Kwai Hotel lag dicht bij Kanchanaburi. Bij aankomst werden we overdonderd door zijn schoonheid. Loop je er wat langer rond, dan zie je dat ook hier onderhoud niet met hoofdletters wordt geschreven. Toch besloten we direct een rustdag in te voeren. Inmiddels omgedoopt tot independed day, want ieder van ons kan dan doen waar hij zelf zin in heeft, zonder rekening te houden met de ander. Ik ben benieuwd of dat morgen daadwerkelijk lukt.